De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 37]

Twee gedichten
Liesbeth Lagemaat

Wraak van Penelope

Het is geen vallen, eerder een duifgrijs kantelen,
een schuiven, klokken in de keel. Hartstochten
raken blauw in deze mist, oktoberland. De ochtend, ja.

Ze zou zichzelf ozograag zien als een Uiterst Bevallig
Grieks Zuiltje, een Kariatide mag ook, de tong van steen.
Brokkelwerk: dat lukt dus nooit. Attributen genoeg, maar

welke te kiezen? De schapevoetjes van Hiëronymus,
een losse pijpekrul, een rozeknop als mond? De
herfstsonate prikt belegen wijsjes in 't binnenhoofd.

Het komt gewoon omdat het haar ontbreekt aan garen,
weefgetouw. Haar vingers bewegen zich als 't ware
los in deze ruimte, ze denken dat ze maar wat speelt.

[p. 38]

Medusa revisited

‘Stenen heb je,’ zegt het meisje, ‘in oneindig
veel variëteiten.’

Maar natuurlijk zijn ze bang. De liefde is
een monster zonder hoofd, een walgelijke
kooi voor twee, of meer, geparfumeerde kraaien.
Stof en veren en gekras van schorre kelen in een

ruimte die zichzelf uitriep tot kathedraal.
Raamwerk, de ochtend. Invalide licht, eenzaam en
oud. De grove korrel van de huid, en erger nog:
de scherf die een gedachte was. Het helpt niet,

om haar lippen dicht te naaien, met een
speelgoedschildje van bronsgekleurd plastic
valt weinig af te weren. Het lijf, het bed, een
witte kist. Raamwerk, de avond en Lolitablauw,

zoals de schaduw van het oog. Natuurlijk zijn ze
bang. Sterf dan met de ijskoude wind op je tong.
Een held? Ja, met een buik van porselein.
‘Mijn armen,’ zegt het meisje, ‘zijn antennes. En

geen ontroering in de vingertoppen. Ik ben niet
meer dan een fragiel skelet, een chemische verbinding
met mezelf, en donkerpaarse haat is de formule
die ik draag. Maar als je wil, mag je mijn

botten kussen, mijn zwevende rib, dit heiligbeen.
Stenen heb je,’ zegt het meisje, ‘in oneindig veel
variëteiten. Ikzelf prefereer het blanke marmer, door-
aderd, rode lijnen. Karmozijnrood, om precies te zijn.’