De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 32]

Nederlandse poëzie

[p. 33]

Twee gedichten
Bernd Bevers

Dagelijkse kost

Lopend door het park naar de supermarkt
en weer terug langs je stappen door het park.
De kreten van pluimvee achter je lachend.
In het huis van de wasbeer slingert de autoband
als een klok. Het konijn, wonend op zijn keutelberg,
eet dag en nacht. Onder de brug de scholen vis,
stilstaand als kleine grijze onderzeeërs, wachtend op
orders om uit de varen. Aan boord pokert de bemanning,
geeuwt, schrijft brieven naar huis, luistert naar
gitaarmuziek. Je duwt de zonnebril omhoog en kijkt
naar de tijd. Temperatuur ii graden, wind west, zuid-west.
Rammelend passeert de werkdag op vierentwintighonderd
wielen. De gemeente metselt haar doorkijkjes dicht,
zet een prijs op de toekomst.

[p. 34]

[2]

De slootkant stond in lichterlaaie,
je hart sprong hoger dan je benen volgden!
Brandend als dor gras maar wil branden in
oktober, altijd in oktober komt de geur
van dat kruid terug.
Hoe kalm de dunne rook steeg, als sigarenrook
op een zondag in de staalblauwe lucht in oktober,
ze zongen één lied die twee, ze doen het nog.
Hoe vrolijk takken en twijgjes knetterden, knakten en
kronkelden in de hitte van het vuur, hoe snel
de rode tongetjes niet langs de zwarte hellingen renden
van dat miniatuur-Pompeï!
De kleine rivier beneden nam hun spiegelschrift mee
door de weilanden en de duizenden verkoolde lijkjes
van zijn bewoners in hun glimmende gevleugelde jasjes.
Hoe groot mijn angst dat de wind één enkel vonkje
mee omhoog zou voeren, steeds verder omhoog
tot boven het bos... De heimelijke teleurstelling
dat het niet gebeurde.