De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 209]

De Ontmoeting
Jan Lechon^*
(Vertaling Arent van Nieukerken)

Vandaag na een in eenzaamheid doorwaakte nacht,
In 't zilvren maanlicht, door een vreemde bries gedreven,
Ben 'k in Ravenna - wie had mij daarheen gebracht? -
Ontwaakt en met mij kwam een droomgezicht tot leven.

Vanuit een open raam klinkt zacht een stille fluit,
De zoele wind vervult de zware lucht met geuren -
Ik ging, een ruiker om mij van mystiek geluid,
De hemelkoepel gloeit met wemelende kleuren.

‘O gij die hunkert, vraagt! Uw bede zij verhoord!’
Ik sloot mijn oogleden als onder Gods gefluister,
Hoorde een vreemd gesuis dichtbij, het water ruiste er,
En later, op een brug, zag 'k Dante aan die boord.

‘Mijn meester! O zijt gij dat, maar waarom zo bleek?
Een wonderlijk vertoon van onraad slijt uw wangen.
Ik kwam om het geheim van uw gelaat te ontvangen.
Schenk mij de raad waarom ik radeloos U smeek.’

Was hij het, was 't de maan of 't water dat verklaarde
- ik viel terwijl 'k mijn hoofd in beide handen sloot -:
‘Geen hemel is er en geen hel, afgrond noch aarde,
Slechts Beatrice leeft. Maar zij is lang reeds dood.’

* De Poolse dichter Jan Lechon (1899-1956) behoorde tot de Skamaader-groep die na de Eerste Wereldoorlog actief was.

[Pools]

Dzisiaj nocą samotną, spędzoną bezsennie,
Po promieniach księżyca, jakimś dziwnym tchnieniem,
Sam nie wiem, jak się nagle ocknąłem w Rawennie
I z dawno utęsknionym spotkałem zwidzeniem.

Przez otwarte ktoś okno grał cicho na flecie
I wiatr lekki woń przyniósł duszącą upojną -
Jak w mistycznym w nią szedłem wplątany bukiecie,
Pod nieba wyiskrzoną kopułą dostojną.

‘Będziecie wysłuchani tęskniący, więc proście!’
Jak przez Boga zaklęty przymknąłem powieki -
I tylkom jakiś dziwny posłyszał szum rzeki,
A później, później Danta ujrzałem na moście.

‘Tyżeś to, ty mój mistrzu! Dlaczego tak blady
I czemu taki dziwny niepokój cię żarzy?
Przychodzę cię ubłagać o sekret twej twarzy
Nic nie wiem Zabłądziłem I proszę twej rady’

On to rzekł, czy rzekł księżyc, czy woda to rzekła.
Padłem, głowę ukrywszy rękami obiema:
‘Nie ma nieba i ziemi, otchłani, ni piekła,
Jest tylko Beatrycze. I właśnie jej nie ma.