De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 207]

Twee gedichten
Olof Lagercrantz^*
(Vertaling Bertie van der Meij)

Terugkeer

Vandaag teruggekomen van mijn bezoek aan de hel.
De hyacinten op de vensterbank waren gegroeid,
het jonge hondje had het eindelijk geleerd,
groei in het hele huis.
Maar wat moet ik beginnen.
De stad van ellende murmelt achter me,
het sterke geslacht der onzaligen
slingert zijn vervloekingen in de richting van god.
Ik drink licht.
Men voert mij kussen en duivenwoorden.
Maar mijn honger wordt alleen maar groter.
Na het brandende pek, de slangen,
de gloeiende graven, de vergulde loden pijen,
had ik een brood nodig dat zich door duizend sterrenstelsels uitstrekte.
Er zit alleen maar lucht in het voedsel tegenwoordig.

* Olof Lagercrantz (1911) is een veelzijdige persoonlijkheid: dichter, romancier, literatuurwetenschapper, journalist, biograaf. Hij debuteerde als dichter in 1935. Hij was lange tijd cultureel redacteur en later hoofdredacteur van het dagblad Dagens Nyheter. Hij publiceerde verschillende essaybundels over lyriek, schreef biografieën van Stig Dagerman, Agnes von Krusenstjema en August Strindberg, en studies over Joyces Ulysses en de Divina Commedia van Dante. Zijn Dante-boek verscheen in 1964 onder de titel Från helvetet till paradiset (Van de hel naar het paradijs) en is in o.m. het Amerikaans en Duits vertaald.
Bertie van der Meij heeft dit jaar de Nijhoff-prijs voor vertalingen gekregen.

Återkomst

Återvände i dag från mitt besök i helvetet
Hyacinterna hade vuxit i fönsterkarmen,
hundvalpen hade äntligen lärt sig,
det vȧxte i hela hemmet.
Men vad skall jag ta mig till.
Sorgestaden sorlar bakom mig,
de osaligas starka släkte
slungar sina forbannelser mot gud.
Jag dricker ljus.
Man matar mig med kyssar och duvoord.
Men min hunger bara växer.
Efter det brinnande becket, ormarna,
de glodande gravama, de förgyllda blykåporna
behovde jag ett brod som sträckte sig genom tusen galaxer.
Det är bara luft i maten numera.

[p. 208]

Op't midden

Op't midden van de levensweg verkeerde
ook ik, en door de onderwereld heb ik
gezworven met de Meester aan mijn zijde.
De pasmunt van de deernis droeg ik altijd
los in mijn zak en vrekkig was ik niet.
Een vader, in de oven met zijn kind,
zei fluisterend: ‘Diep ademhalen, schat!’
en beiden zegen neer. En in mijn bloed
werd die dag een vermoeidheidsgif gespoten.
Vuur loeide in de schoorsteen en ik braakte
een offerschaal met bloed en tranen vol.
Maar telkens als de Leider me naar diepten
van smarten meegevoerd had - daartoe bood
de tijd dikwijls gelegenheid - dan zagen
wij, terug op aarde, weer haar heerlijkheid
en sterren straalden aan het firmament.
Een twijfel knaagt aan mij. Ik heb gezocht
tussen de afgrond en het sterrenheer
een punt waar duivenpoten kunnen rusten.
Maar enkel hier, in diepste radeloosheid,
enkel in deze oven is een plek
die draagt. Ik hoor een stem vanbinnen die
een wachtwoord roept: ‘Diep ademhalen, schat!’

På halva banan

På halva banan av vår levnads vandring
var också jag och genom underjorden
har jag med Mästarn vid min sida vandrat.
Medkänslans växelmynt har aldrig saknats
i mina fickor och jag var ej snäl.
I ugnen stod en fader med sitt barn
och viskade: - Min älskling, andas djupt!
och båda sjȯnk till golvet. I mitt blod
insprutades ett trötthetsgift den dagen.
Jag kräktes medan elden rȯt i pipan
en offerskål med blod och tårar full.
Men varje gång som Ledarn förde mig
till dessa smärtans djup - en möjlighet
därtill bjöd tiden ofta - återvände
till jorden vi och såg dess härlighet
och himlens stjämor tyste över oss.
Ett tvivel gnager mig. Jag har försökt
att mellan avgrunden och stjärnors här
en vilopunkt för duvans fötter finna.
Men endast här, i djupaste förtvivlan,
i smärtans ugn ett fäste finns som bär.
Jag hör en röst, den ropar inom mig,
ett lȯsenord: - Min älskling, andas djupt!