De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 4]

Nederlands proza

[p. 5]

Vergilius
Wim Reilingh

Ik ontvluchtte die avond mijn huis en ging naar het kunstenaarscafé 't Wilde Woud. Ik had me voorgenomen om die nooduitgang niet meer te benutten, maar nadat ik vergeefs had geprobeerd een strijkkwartet te beluisteren, was de depressie mijn wilskracht de baas geworden.

Aan de bar voerde ik een ongeïnspireerd gesprek met een vage kennis. Hij zei dat ik er minder pips uitzag dan een paar maanden geleden. Ik antwoordde dat dat dan aan de belichting moest liggen, omdat ik, zolang ik nog in die door verkeerslawaai en levensliederen geteisterde ploertenbuurt woonde, geen keus had dan er alleen maar pipser op te worden, waarna ik, bij gebrek aan een feestelijker onderwerp, over zíjn teint begon. Vervolgens kreeg ik ruzie met de barkeeper, die het gebaar waarmee ik één bier bestelde verkeerd interpreteerde. Onze discussie over de techniek van het vingerheffen viel evenmin sprankelend uit en ik was me er nauwelijks van bewust dat ik in mijn verveling vlechtjes begon te draaien in de koperrode krullen van een vrouw die met haar rug naar me toe stond. Het duurde enige tijd voor ze me in de gaten kreeg. Ze keerde zich om en vroeg wat ik aan het doen was.

‘Het is zulk mooi haar...’ zei ik.

Ze lachte en veronderstelde dat ik dameskapper was van mijn vak, wat ik ontkende. Ik vond haar op het eerste gezicht aardig, al was ik me er op dat moment nog sterk van bewust dat er een grens was die ik niét wilde overschrijden. Een paar weken eerder had ik mijn tweepersoons bed bij de straat gezet en vervangen door een smal vrijgezellenledikant. ‘Uitgeneukt,’ zei ik toen ik de vuilnismannen het gevaarte in hun laadbak zag hijsen. Voorlopig althans. Mijn leven verliep vooralsnog té chaotisch om er een vrouw in toe te laten.

‘Een dichter dan...?’

‘Momenteel niet. Nee, ik schilder tegenwoordig.’

Misschien kon ze het van mijn neus aflezen. Dat dichterschap vormde mijn grote frustratie, want bij een permanente geluidsdruk van 69 decibel was het zo goed als onmogelijk om iets anders te produceren dan waanzin. In olieverf viel die getroubleerdheid minder op.

[p. 6]

‘Toevallig,’ zei ze, ‘ik ook.’

Zó toevallig was het in feite niet, want in 't Wilde Woud kwamen voornamelijk beeldende kunstenaars, of wat daar voor doorging, maar haar onbevangen enthousiasme deed me voor het eerst mijn huiselijke nachtmerrie enigszins vergeten.

Ze was bijna even groot als ik. Kleine meisjes kwamen in mijn carrière om een of andere reden bijna niet voor. Maar ze was mooi en harmonieus gebouwd zonder excessieve uitgroeingen of reuzenbouw. Omdat we gestadig doordronken, kwam het er toch nog snel van dat we elkaar begonnen te kussen. Vaag herinnerde ik me nog dat ik me had voorgenomen om dat niet meer te doen, maar ik was vergeten waaróm niet. Toen ze terugkwam van een bezoek aan de wc, sloeg ik mijn armen om haar middel en vroeg: ‘Wil je de moeder van mijn kind worden?’

‘Heb je dan een kind?’ vroeg ze.

Maar ik legde haar uit dat ik óns kind bedoelde. Het was een ingeving die me nog jaren zou verbijsteren, want ik had die vraag nog nooit eerder aan iemand gesteld en had ook ditmaal geen enkele aanwijsbare reden om hem te stellen. Verliefd was ik nog steeds niet, al kuste ze goed en lagen haar rondingen prettig in de hand. Het liefst had ik deze situatie nog uren voortgezet. Drinkend aan de bar, kussend met een aangenaam smakende, onbekende vrouw, veilig in een zee van geroezemoes, maar als afsluiting van het genoegen zag ik me toch in mijn eentje langs de gracht naar huis wandelen om het verloop van de avond op mijn gemak te overpeinzen. Omdat over haar moederschap verder niet gesproken werd, kon ik mijn inval nog als een losse flodder beschouwen.

Ik noemde haar Agatha, hoewel ze niet zo heette. Ik had geen idee waarom. Van de heilige Agatha had ik nog nooit gehoord en dat ze een borst miste wist ik toen nog niet.

't Wilde Woud ging sluiten. Het was over enen. Ik wilde naar huis om te slapen, maar zij nam me mee naar een discotheek vlakbij, die in de gewelven onder het stadhuis gevestigd was. Ik volgde haar in een daze toestand van willoosheid, maar schrok, ondanks mijn troebele staat, van de omgeving waarin ik terechtkwam. Het begon al bij de ingang, waar we door een metaaldetector moesten, die begon te loeien toen ik passeerde omdat ik het bord niet had gezien waarop te lezen stond dat sleutels en andere ijzerwaren via een apart poortje moesten worden binnengebracht.

[p. 7]

‘Ze zijn hier nogal op veiligheid,’ zei Agatha.

‘Ja, ja,’ mompelde ik. Naar mijn gevoel was het effect juist tegenovergesteld, omdat dat poortje er ontegenzeggelijk op wees dat dit rovershol voornamelijk gefrequenteerd werd door bezitters van messen en pistolen.

Wat ik binnen aantrof leek die eerste indruk te bevestigen. Een menigte opgeschoren zombies stond schokkerig en mechanisch te bewegen op de slavenkadans van keiharde Housemuziek.

‘Ik wil hier weg!’ schreeuwde ik in haar oor. Ze trok me mee door het gewelf naar een achterzaal waar stoelen en tafels stonden. Ik besloot om de rest van de nacht, hoe lang die ook nog mocht duren, alleen nog maar water te drinken, maar zij had al twee glazen rode wijn besteld. Ik beschouwde het als overmacht. Echt dronken voelde ik me trouwens niet. Dat ik het wel wás zou ik pas 's ochtends aan mijn kater voelen.

‘Op ons dan maar,’ zei ik terwijl ik mijn glas tegen het hare tikte, hoewel ik er niet al te overtuigd van was, als ik het überhaupt al was geweest. Het feit dat ze me meegenomen had naar dit boevenhol, dat ze het bestáán ervan alleen al kende, maakte haar ineens een stuk minder vertrouwd dan ze in 't Wilde Woud had geleken. Ze scheen mijn gedachten te raden want ze zei dat dit de tweede keer was dat ze hier kwam. De vorige keer was ze er na een reünie van de Koninklijke Academie mee naartoe genomen. Ik begreep niet hoe iemand die hier eenmaal geweest was ooit nog de behoefte kon voelen er terug te keren. Misschien geloofde ze dat ik ervan hield. Ik had met haar dan ook nog niet over mijn muzikale voorkeuren gesproken. Misschien had ze uit mijn Keith Richards-shirt en aubergine geverfde haren de conclusie getrokken dat ik verzot was op dat soort accommodaties. Ik zag er ongetwijfeld een stuk hipper uit dan ik me voelde.

We begonnen opnieuw te kussen. Van praten was geen sprake in dat pandemonium en dansen was me compleet onmogelijk op dat morsdode ritme. Het opgedrongen glas wijn gaf me het gevoel dat mijn hoofd in een wollen deken was gewikkeld. Het verlangen naar mijn veilige bed werd zo sterk dat ik ineens de kracht had om me van haar los te maken en op te staan. Zij stond ook op. Omstrengeld liepen we langs de dansvloer naar de uitgang, opnieuw dat noodlottige poortje door, de trap op en de buitenlucht in.

Het gevoel van verdoving nam wat af. Ik ademde een paar keer in en uit alsof ik een uur onder water had gezeten, en begon de

[p. 8]

gracht af te lopen. Ze liet me niet los. Op de stoep van de bibliotheek stond een als kozak verklede harmonikaspeler. Ik gooide al mijn kleingeld in zijn pet en we gingen, alsof we het van plan waren geweest, op een stadsbank zitten waar we verder kusten. In de zoele septembernacht onder de volle maan, met die Parijs' aandoende begeleiding, was het een andere ervaring dan in 't Wilde Woud en dat maffiahol. Mijn onrust was echter sterker dan de statische behoefte om dit moment tot in de eeuwigheid te rekken. Ik stond op, trok haar overeind, en omhelsde haar.

‘Ik ga naar huis,’ zei ik.

Opnieuw een lange tongzoen. Toen zei ze: ‘Dat is goed. Woon je ver weg?’

Ze zag er zo mooi en verloren uit onder het witte licht van de maan en de straatlantarens dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen te zeggen dat dát niet was wat ik bedoelde. Tot een lang en gedetailleerd college over mijn zelfverkozen eenzaamheid voelde ik me met dat wollen hoofd niet in staat.

‘Nee, het is niet ver,’ zei ik.

Gearmd liepen we verder. Het verlangen om me, vrij van plichtplegingen, als een blok in mijn kuise ledikant te storten bleef martelend aanwezig.

‘Maar ik woon in een soort hel,’ probeerde ik nog.

‘Dan ben ik vannacht Dante,’ zei ze, ‘en jij mijn lieve Vergilius...’

Mijn laatste troef speelde ik een paar honderd meter verder uit, omdat hij me toen pas te binnen schoot. Ik zei: ‘Ik heb maar een heel klein bed.’ Ze drukte me met een verzaligde glimlach tegen zich aan.

‘Lekker knus.’

Ik voelde me geen Vergilius. Zóveel stelde mijn particuliere hel nu ook weer niet voor. Pas later zou ik gaan beseffen dat ze de rollen had omgedraaid.

Ze sleepte me mee naar een hemel waar ik tot op dat moment zelfs niet van had durven dromen, en vervolgens via het voorgeborchte van het postnatale gekkenhuis naar het zwartst denkbare inferno waar de oncologen hun helse mengsels distribueren.

Elf maanden later wás ze de moeder van mijn kind. Binnen drie jaar was ik de vader van een halve wees. Drie jaar, maar achteraf leek het allemaal diezelfde wandeling in de richting van mijn huis.