De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 219]

Leiden
Michail Borisovitsj Kreps^*
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

De schilder stierf in een arme joodse wijk in Amsterdam, in grote armoede en door iedereen vergeten.
Uit: ‘De biografie van Rembrandt’

De ranzige morgen, de lucht hard als mica, de gloed
Van 't stoffige zonlicht, de grassen die zwenkten en ruisten -
Dat alles riep op: Kom verbrand nu je schepen voorgoed,
Vergeet het verraad van het jaar, waag de sprong in het duister.

Ik verbrandde mijn schepen, mijn droom gaf ik mee aan de wind,
De tijd blies ik op, luchtkastelen vervaagden, verzonken.
Ik vlucht in de ledige ruimte, ontworteld, ontzind,
Alleen de gedachten - als jouw Leidse fles - blijven vonken.

Художник умер в бедном еврейском квартале Амстердама, разоренный и всеми забытый.
Из ‘Жизнописания Рембрандта’

* Michail Borisovitsj Kreps werd geboren in 1940 in Leningrad. Hij woont sinds 1974 in de VS.

Лейден

Прогорклое утро и крежет суставчатых трав,
И пыльное солнце на жёсткой слюде небосвода -
Всё это кричало: сожги корабли и, упав
В колодец пространства, забудь о предательствах года.

Я сжёг корабли, я развеял по втеру мечту,
Я время взорвал, я разрушил воздушные замки,
Я с корнями вырван, я - вне, я лечу в пустоту,
Лишь щёлкает мысль, наподобие лейденской банки.

[p. 220]

[Nederlands]

O Leiden, mijn Leiden, vervloekt zij je rozige Rijn;
Door 't drinken van Rijnwijn en door een Weens broodje te eten
Verdrijf ik je geest, je gevlei en de voortgaande lijn
Van kwalijke vorstengeslachten, van tal van profeten.

Nog steeds ben ik sterk en boosaardig, vol leven, en rijk,
Al is de pupil ook verbleekt en de stem aan het breken,
Door niet in jou dood te gaan, Leiden, maar hier in een wijk
Bespuwd door het leven, zal ik mij, mijn stad, op jou wreken.

Maar, Leiden, waar ik ooit als kind op libellenjacht toog
En 't moeizame pad van de liefde voor 't eerst heb betreden,
Kom, blijf als een grasspriet, een stofje, een vuiltje in 't oog,
Nog even, heel even bij mij en betreur het verleden.

[Russisch]

О, Лейден, мой Лейден, будь проклят твой розовый Рейн,
Рейнвейнским запью и закушаю булкою венской
Дыханье твоё, твою лесть, и мельканье колен
Твоих площадных королев и пророков вселенских.

Я мощен ещё, я злораден, я весел, я жив,
Пусть выцвел зрачок и потрескалась скрипка гортани,
Я тем отомщу тебе, Лейден, что, рук не сложив,
Умру не в тебе, а в заплёванном жизнью квартале.

Но Лейден, в котором мальчишкой ловил стрекозу,
Где взваливал первой любви непосильное бремя,
Приди, и былинкой, пылинкой, соринкой в глазу
Постой хоть немного со мной и посетуй на время.