|
| |
| |
| |
Twee gedichten
Vladislav Chodasevitsj
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)
Goud
Ga nu, we leggen je het goud al op de lippen, klaproos en honing in de hand. Salve aeternum.
Krasinski
Goud in de mond - een klaproos, honing in de hand;
De laatste aardse gaven voor de overkant.
'k Wil niet, als een Romein, in 't vuur gaan na de dood:
Maar laat mij rusten in de aardse schoot,
Ik wil als lentegras opnieuw ontstaan,
En zo de oude kringloop van de sterren gaan.
| |
Золото
Иди, вот уже золото кладем в уста твои, уже мак и мед кладем тебе в руки. Сапве аетернум.
Красинский
В рот - золото, а в руки - мак и мед;
Последние дары твоих земных забот.
Но пусть не буду я, как римлянин, сожжен:
Хочу в земле вкусить утробный сон,
Хочу весенним злаком прорасти,
Кружась по древнему по звездному пут и.
| |
| |
| |
[Nederlands]
Klaproos en honing teren weg onder de grond,
De munt zakt langzaam in de dode mond...
Maar dan, na vele jaren in dit duister bed,
Ruimt op een dag een vreemde mijn skelet,
De zwarte schedel kraakt onder de schop,
Er klinkt gerinkel van het zware muntstuk op -
De gouden munt blinkt tussen het gebeente door,
Als een klein zonnetje, als van mijn ziel het spoor.
| |
[Russisch]
В могильном сумраке истлеют мак и мед,
Провалится монета в мертвый рот...
Но через много, много темных лет
Пришлец неведомый отроет мой скелет,
И в черном черепе, что заступом разбит,
И золото сверкнет среди костей,
Как солнце малое, как след души моей.
| |
| |
| |
Twee november
Moskou lag zeven dagen, zeven nachten
In hete ijlkoorts. Maar een ruwe dokter
Gaf haar een fikse aderlating. Krachteloos
Ontwaakte zij de ochtend van de achtste dag.
De mensen kropen uit hun stenen kelders
De straat op. Zo gaan ratten na een regenbui
Het plaatsje op en lopen heel behoedzaam
Achter elkaar naar een enorme plas,
En vluchten weg als naast hen op de grond
Een laatste druppel van het dak af valt...
Nog voor de middag dromden mensen samen,
En keken naar de gaten in de huizen,
Naar de kapotte spitsen van de torens.
Ze stonden zwijgend bij de rokende ruïnes
En telden op de muur de sporen van
De afgeschampte kogels. Bij de winkels
Ontstonden rijen. Losse draden hingen
Boven de straat. Onder de voeten knarste
Gebroken glas. En de novemberzon,
Die nauwlijks warmte gaf, keek met haar gele oog
Omlaag, keek naar de oudgeworden vrouwen,
De ongeschoren mannen. Op die ochtend
| |
2-го Ноября
Семь дней и семь ночей Москва
В огне, в бреду. Но грубый лекарь
Пускал ей кровь - и, обессилев, к утру
Восьмого дня она очнулась. Люди
Повыползли из каменных подвалов
На улицы. Так, пережав ненастье,
На задний двор, к широкой луже, кры-
Опасливой выходят вереницей
И прочь бегут, когда вблизи на
Последняя спадает с крыши капля...
К полудню стали собираться кучки.
Глазели на пробоины в домах,
На сбитые верхушки башен; молча
Толпились у дымящихся развалин
И на стенах следы скользнувших пуль
Считали. Длинные хвосты тянулись
У лавок. Проволок обрывки висли
Над улицами. Битое стекло
Хрустело под ногами. Желтым оком
Ноябрьское негреющее солнце
Смотрело вниз, на постаревших
И на мужчин небритых. И не кровью,
| |
| |
| |
[Nederlands]
Hing er geen geur van bloed, het rook naar gal.
De mensen liepen ondertussen heen en weer,
Van de Presnenski-wal naar de Rogozjski-wal,
Van de Baltsjoeg naar de Lefortovo,
Verdrongen zich op de trottoirs. Men wilde weten
Of vrienden en verwanten nog in leven waren.
Sommigen hadden bundeltjes met eten
Onder de arm. Zo liep in vroeger jaren
De vrome Moskoviet met Pasen naar het kerkhof
Om daar op 't graf van peetvader of broer
Een roodgeschilderd eitje te gaan eten...
Ook ik ging naar mijn vrienden toe die dag.
Ze bleken veilig thuis en ook hun kinderen,
Wat wil je meer? Ik sleepte me naar huis.
De wind, de gast die aan kwam waaien, joeg
Droog stof en peuken, spaanders door de straten.
Vijf huizen van mijn eigen huis vandaan
Keek ik zoals gewoonlijk door een troebel raampje
De kelder binnen waar een vriend van mij,
Een meubelmaker, woonde. Hij was bezig
Met iets bijzonders. Op de schaafbank lag
| |
[Russisch]
Но горькой желчью пахло это утро.
А между тем уж из конца в конец,
От Пресненской заставы до Рогожской
И с Балчуга в Лефортово, брели,
Теснясь на тротуарах, люди. Шли проведать
Родных, знакомых, близких: живы ль, нет ли?
Иные узелки несли под мышкой
С убогой снедью: так в былые годы
На кладбище москвич благочестивый
Ходил на Пасхе - красное яичко
Съесть на могиле брата или кума...
К моим друзьям в тот день пошел и я.
Узнал, что живы, целы, дети дома, -
Чего ж еще хотеть? Побрел домой.
По переулкам ветер, гость залетный,
Гонял сухую пыль, окурки, стружки.
Домов за пять от дома моего,
Сквозь мутное окошко, по привычке
Я заглянул в подвал, где мой знакомый
Живет столяр. Необычайным делом
Он занят был. На верстаке, вверх дном,
| |
| |
| |
[Nederlands]
Een lange smalle kist met schuine zijden,
Ondersteboven. Met een dikke kwast
Was hij de kist aan 't verven, en de planken
Kregen een purperrode kleur. Mijn vriend
Beëindigde het werk: een rode doodkist.
Ik tikte op het raam, en hij keek om.
Ik nam mijn hoed af en ik boog voor Pjotr
Ivanovitsj, en voor zijn werk, de kist,
En voor de aarde en de hemel die in 't raam
Helblauw weerspiegelden. De meubelmaker
Boog ook naar mij, haalde zijn schouders op,
Gebaarde naar de kist. En ik ging weg.
Op onze binnenplaats waren de kinderen
Luid schreeuwend en elkaar verdringend in de weer
Rondom een mand met een gevlochten deurtje.
En door de afgebroken dunne twijgen
Was hier en daar een witte veer te zien.
Toen ging het deurtje hevig krakend open
En een paar duiven, klappend met de vleugels,
Vloog op en cirkelde: steeds hoger, hoger,
Boven de rustige Pljoesjtsjicha, de rivier...
| |
[Russisch]
Лежал продолговатый, узкий ящик
С покатыми боками. Мой приятель
Заканчивал работу: красный гроб.
Я постучал в окно. Он обернулся.
И, шляпу сняв, я поклонился низко
Петру Иванычу, его работе, гробу,
И всей земле, и небу, что в стекле
Лазурью отражалось. И столяр
Мне тоже покивал, пожал плечами
И указал на гроб. И я ушел.
А на дворе у нас, вокруг корзины
С плетеной дверцей, суетились дети,
Крича, толкаясь и тесня друг друга.
Сквозь редкие, поломанные прутья
Виднелись перья белые. Но вот -
Протяжно заскрипев, открылась дверца,
И пара голубей, плеща крылами,
Взвилась и закружилась: выше, выше,
Над тихою Плющихой, над рекой.
| |
| |
| |
[Nederlands]
De vogels daalden, stegen, doken naar beneden,
Als witte scheepjes op een verre zee.
De kinderen floten, klapten in de handen...
Een dreumes van een jaar of vier, een bontmuts op,
Zat op een steen en keek, zijn armen wijd gespreid,
Met een verstilde glimlach naar omhoog.
Maar ik begreep toen ik zijn ogen zag
Dat deze glimlach voor hemzelf bestemd was,
Voor die ongrijpbare gedachte die ontstaat
Onder een bollend voorhoofd dat nog wenkbrauwloos is,
En dat hij luisterde naar 't kloppen van zijn hart,
Naar 't stromen van zijn sappen, naar zijn groei...
In het gevallen, lijdende, verscheurde Moskou
Zat hij daar rustig als een kleine afgod,
Met een afwezige, sacrale glimlach.
Ik boog ook voor het jongetje.
Dronk ik mijn thee, zocht mijn papieren uit,
Die al een hele week op tafel lagen,
En daarna zette ik mij aan het werk.
Maar Mozart en Salieri, De zigeuners,
Konden die dag voor 't eerst mijn dorst niet lessen.
| |
[Russisch]
То падая, то подымаясь, птицы
В дали морской. Вослед им дети
Свистали, хлопали в ладоши... Лишь один
Лет четырех бутуз, в ушастой шапке,
Присел на камень, растопырил руки,
И вверх смотрел, и тихо улыбался.
Но, заглянув ему в глаза, я понял,
Что улыбается он самому себе,
Той непостижной мысли, что родится
Под выпуклым, еще безбровым лбом,
И слушает в себе биенье сердца,
Движенье соков, рост... Среди Москвы,
Страдающей, растерзанной и падшей, -
Как идол маленький, сидел он, равнодушный,
С бессмысленной, священною улыбкой.
И мальчику я поклонился тоже.
Я выпил чаю, разобрал бумаги,
Что на столе скопились за неделю,
И сел работать. Но, впервые в жизни,
Ни «Моцарт и Сальери», ни «Цыганы»
В тот день моей не утолили жажды.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd