De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 192]

Twee gedichten
Ivan Boenin
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

[1]

Bij toeval zagen we elkaar op straat.
Ik liep heel snel - plots leken bliksemschichten
Dwars door de wimperkrans op haar gelaat
De grijze avondschemer te verlichten.

De gazen sluier die ze droeg bewoog
En woei door 't lentebriesje op, heel even.
Maar in het helder glanzen van haar oog
Ving ik die blik van vroeger op, vol leven.

Ze hield haar hoofdje voor de wind opzij,
En knikte vriendelijk maar afgemeten,
Waarna ze om de hoek verdween... 't Was mei...
En zij had me vergeven - en vergeten.

[Russisch]

Мы встретились случайно, на углу.
Я быстро шел - и вдруг как свет зарницы
Вечернюю прорезал полумглу
Сквозь черные лучистые ресницы.

На ней был креп, - прозрачный легкий газ
Весенний ветер взвеял на мгновенье,
Но на лице и в ярком блеске глаз
Я уловил былое оживленье.

И ласково кивнула мне она,
Слегка лицо от ветра наклонила
И скрылась за углом... Была весна...
Она меня простила - и забыла.

[p. 193]

De ransuil

Hij was tussen de takken neergestreken,

Zat in een den van honderd jaren oud.

Zijn wezenloos verbaasde ogen keken

Naar 't licht, pupillen fonkelend als goud.

Ik schoot. Hij trilde - zonder 'n kik te geven

Viel hij omlaag op de bemoste grond.

Toch fonkelden zijn ogen nog en bleven

Zijn glanzende pupillen goud en rond.

Zijn vleugels spreidden zich, geknakt, verwrongen,

Maar fel was nog zijn blik vol boos verweer,

En met een laatste krachtsinspanning drongen

Zijn nagels in de loop van mijn geweer.

Пугач

Он сел в глуши, в шатре столетней ели.

Na årkij svet, skvozae vetvi i suçki,

S bezumnym udivleniem glådeli

Сверкающие золотом зрачки.

Я выстрелил. Он вздрогнул - и бесшумно

Soryalså vniz, na mox kornej vityx.

Но и во мху блестят, глядят безумно

Круги зрачков лучисто-золотых.

Raskinulisae izlomannye krylaeå,

Но хищный взгляд все так же дик и зол,

И сталь когтей с отчаяньем бессилья

Вонзается в ружейный скользкий ствол.