De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 23]

Vertalingen

't Huis is zo droef
Philip Larkin

't Huis is zo droef, het blijft verlaten staan
Gemaakt voor het gemak van iemand, hij ging heen,
En kwam hij nu maar terug. - Zo dus, ontdaan
Van de bewoners, valt het huis uiteen
En haalt, berooid, nergens de kracht vandaan

Om zo te blijven als het vroeger was:
Een montere opmaat, feestelijk ingezet
Waar niets op volgde; volg dit droef relaas,
Kijk naar de etsen, het servies, het kabinet,
Muziek, een open vleugelklep. Die vaas.

Home is so sad

Home is so sad. It stays as it was left.
Shaped to the comfort of the last to go
As if to win them back. Instead, bereft
Of anyone to please, it withers so,
Having no heart to put aside the theft

And turn again to what it started as,
A joyous shot at how things ought to be,
Long fallen wide. You can see how it was:
Look at the pictures and the cutlery.
The music in the piano stool. That vase.

[p. 24]

Herfst
(fragment)
Alexander Poesjkin

Reeds viel oktober in - en van haar naakte takken
schudt de bosschage reeds het laatste blad.
De najaarskou voer langs - vorst doet de weg verstrakken.
Nog ijlt het beekje ruchtend langs het molenrad.
Maar 't wed ligt al verstard. Mijn buur gaat met zijn brakken
naar 't verre jachtterrein in rappe tred op pad.
De winteruitzaai lijdt onder hun woest vermaak en
het keffen van de meute doet het woud ontwaken.

't Is heden mijn getij; ik ben geen voorjaarsaard.
Triest dooiweer, stank en slijk, een kwaal onder de leden
en gistend bloed; geest en gevoel zijn smartelijk bezwaard.
Bij grimmig wintertij veeleer leef ik tevreden.
Ik min de vele sneeuw; hoe licht en onvervaard,
in bijzijn van de maan, draagt u de snelle slede
met uw vriendin als zij u, met een blos, verrukt
onder het sabelbont in vuur uw handen drukt.

ОСЕНЪ

Октябрь уж наступиѵ - уж роща отряхает
Посѵедние ѵисты с нагих своих ветвей;
Дохнуѵ осенний кѵад - дорога промерзает.
Журча еще бежит за меѵьницу ручей,
Но пруд уже застыѵ; сосед мой поспешает
В отъезжие поѵя с охотою своей,
И страждут озими от бешеной забавы,
И будит ѵай собак уснувшие дубравы.

Теперь моя пора: я не Аюбѵю весны;
Скучна мне оттепеѵь; вонь, грязь - весной я боѵен;
Кровь бродит; чувства, ум тоскою стеснены.
Суровою зимой я боѵее довоѵен,
Ѵюбѵю ее снега; в присутствии ѵуны
Как ѵегкий бег саней с подругой быстр и ввеѵен,
Когда под собоѵем, согрета и свежа.
Она вам руку жмет, пыѵая и дрожа!

[p. 25]

Parc Monceau
Kurt Tucholsky

Hier is het leuk. Hier kan ik rustig dromen.
Hier ben ik mens en niet meer onderdaan.
Hier mag ik linsaf. Onder groene bomen
vertelt geen bord wat niet is toegestaan.

Een rode bal ligt in het gras verloren.
Een vogel nipt aan een doorschijnend blad.
Een dreumes zit wat in zijn neus te boren
en als hij daar wat vindt verheugt hem dat.

In 't reisboek checken drie Amerikaansen
of Cook gelijk heeft dat hier bomen staan.
Door dik en dun Parijs afwerkend gaan ze
om niets te missen en ze zien geen spaan.

Er joelen kinderen op bonte stenen.
De zon zet blikkerend een raam in brand.
Stil zit ik, door zijn glanzend licht beschenen,
wat bij te komen van mijn vaderland.

Parc Monceau

Hier ist es hübsch. Hier kann ich ruhig traumen.
Hier bin ich Mensch - und nicht nur Zivilist.
Hier darf ich links gehn. Und an grünen Bäumen
sagt keine Tafel, was verboten ist.

Ein dicker Kullerball liegt auf dem Rasen.
Ein Vogel zupft an einem hellen Blatt.
Ein kleiner Junge gräbt sich in der Nasen
und freut sich wenn er was gefunden hat.

Es prüfen vier Amerikanerinnen,
Ob Cook auch recht hat und hier Bäume stehn.
Paris von außen und Paris von innen:
Sie sehen nichts und müssen alles sehn.

Die Kinder lärmen auf den bunten Steinen.
Die Sonne scheint und glitzert auf ein Haus.
Ich sitze still und lasse mich bescheinen
und ruh von meinem Vaterlande aus.