De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 33]

Twee gedichten
Jaap Tempelman

Mevrouw Dam

Wij horen haar en zien de straten niet
waardoor zij liep en nu in haar verhaal
gaat zij er weer opnieuw. Al tachtig jaar
een kind met rode strikken in het haar
dat zich nog niet vergist. Wij horen haar.

De meubels staan al zestig jaar geschikt.
Bekleding slijt maar houdt onloochenbaar
de stijl van wat zij in een kast bewaart.
De kamer heeft een grijze geur gespaard.
Een oud tapijt, tot op de nerven kaal.

Je hoort het allemaal maar luistert niet.
Terwijl je al verveeld naar buiten staart,
ziet zij de dag weer stralend opengaan.
Een meisje in het wit dat rozen draagt
met aan haar zij de dode die zij kiest.

[p. 34]

Vrouwen

Meisjes die tegen de harde wind in fietsen,
hun haar stroomt bij vlagen achter hen aan.
Wat nog ontluiken moet is al een lange dag
naar school gegaan. Verveeld komen ze thuis.

De reusachtige boeken die ze moeten lezen.
Hun ftine vingers moeten dingen schrijven
die ze niet verzinnen willen. Met hun buik
ligen ze op bed en wiebelen op de muziek.

Ze worden onverwacht vrouw. Kennis versmelt,
woorden vloeien uit. Vrouwen bestaan zo fel
doordat ze meisje blijven, ook in een nacht
als de wind opsteekt en oude dromen breekt.