De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 31]

Twee gedichten
Leo Stilma

Moedertje spelen

Met haar voetjes in veel
te grote schoenen loopt
ze achter de poppenwagen
en het gaat traag vandaag
alsof er een steen slaapt
onder de dekens.

Op haar gezicht woelt
het lichaam van een vrouw
zich bloot, ze wil opstaan
maar wacht, wacht nog even,
lief want deze tijd hoort
niet bij jou en speelt
een spel zonder regels.

Zij schraapt haar woorden
bij elkaar, legt ze zacht
naast het slapende kind
en verlangt in een blauw
ochtendlicht naar tekens
van ontwaken.

[p. 32]

In het natuurkundig museum

Ze lagen er zo mooi bij
naast verweerde beenderen
en de versteende vrucht
van een uitgestorven vogel:

hersenen

gaaf en ongeschonden
alsof ze altijd slapen
volmaakt in hun delen
voltooid in hun vorm
geheel samengesmolten
in een schaal van bot.

Een grote kluwen bol
van biljoenen draden
en nooit raken ze
verstrikt in zichzelf
of in elkaar

ze regelen alles
tussen ooghaartjes
en melkweglicht