De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 20]

Nederlandse poëzie

[p. 21]

Drie gedichten
Bernd Bevers

Ook deze zomer volg je het verloop van
de zomer weer vanaf het balkon van twee
bij anderhalve meter. Boven straten, stil genoeg
voor het gevloek van dronken achterblijvers, verliefd
gefluister in portieken, de wegstervende resten van
een lach. Voor iemand die op zoek gaat naar een wonder
op zo'n dag is er voldoende licht; scherpgetand of strak
als een mes, steevast draaiend van oost naar west.
En onder een hemel die tegen zonsondergang eindelijk
helemaal leeg is, als een schoolbord in de grote vakantie,
wordt het langzaam tijd voor een glas.
Later die avond toont de tv je een wereld van
louter verdachten, die stuk voor stuk je buren zijn
of op zijn minst patiënten van elkaar.
Wat tot de ochtend beklijft zijn andere beelden: het kind
dat een schoen uit een bloedplas grist, de man die zijn
vel-over-been-gezicht uit een raam steekt in een land
waar een knorrende maag een van de trouwste
gesprekspartners is. Het advies om de deur te vergrendelen
tenslotte is helemaal gratis.

[p. 22]

Openbaar vervoer

Zelfs de kleur van de treinen is hier moe.
Herkenbaar aan stoffig grijs-groen. De vorm
van het land vertoont dan ook overeenkomst met
die van een cirkel. De honger reist, verlost van
huis en haard en een overdaad aan omgangsvormen,
opeengepakt door streken waar obstakels altijd al uit
tralies bestonden, aangetreden rond de zonbeschenen
tuinen van de macht en plaatsen waar van oudsher
veel wordt geslagen. Op beduimelde vodden staan de
namen van zonen, broers en mannen, door moeders en
vrouwen verzameld en meegedragen als oude verhalen
die iedereen al uitgelezen heeft.
Het decor is er van alle tijden: een spaarzaam
begroeide heuvelrug, getande schaduwen werpend op
een vlakte, spandoeken langs de in- en uitvalswegen, tot
een allegorie verdicht, en, vanuit onbestemde verten
aanwaaiend, de gemengde stemmen van een koor
dat eindeloos de hoop bezingt.

[p. 23]

Zonder bril

Wij liepen samen en verslagen.
Ik kon niet vragen hoe het kwam.
Mijn vader sprak geen woord de hele weg
maar wees van tijd tot tijd een vogel aan
op het ruisende dak van de zomer.
Onder onze voeten brak het bos.

Met medelijden en een slecht
geweten - mijn vader wees zo zelden iets aan
in die dagen - keek ik telkens gehoorzaam
omhoog in de richting van zijn hand.
De hand die in de oorlog was geweest
en die mijn moeder had geslagen.

Maar ik zag er niet één. Niet één
van de vogels die mijn vader verzonnen had
die dag, voor mij.