De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 164]

Twee gedichten
Hans Magnus Enzensberger^*
(Vertaling Angela Adriaansz)

Geprivilegieerde delicten

Het is verboden personen in brand te steken.
Het is verboden personen in brand te steken die in het bezit

zijn van een geldige verblijfsvergunning.

Het is verboden personen in brand te steken die zich aan de

wettelijke bepalingen houden en in het bezit zijn van een

geldige verblijfsvergunning.

Het is verboden personen in brand te steken van wie niet te

verwachten valt dat zij het voortbestaan en de veiligheid

van het Koninkrijk der Nederlanden in gevaar brengen.

Het is verboden personen in brand te steken voorzover hun

gedrag daar geen aanleiding toe geeft.

Het is in het bijzonder ook jongeren die, gezien het gebrek

aan zinvolle vrijetijdsbesteding en uit onbekend-

heid met de desbetreffende bepalingen alsmede op grond van

hun stuurloosheid psychisch gevaar lopen, niet toegestaan

mensen zonder aanzien des persoons in brand te steken.

* Hans Magnus Enzensberger, in 1929 geboren in Kaufbeuren, studeerde germanistiek en filosofie in verschillende Duitse steden en in Parijs. Hij ontwikkelde zich tot een scherp essayist en een vooraanstaand dichter en was jarenlang redacteur van het tijdschrift Kursbuch. Recentelijk publiceerde hij twee jeugdboeken (De telduivel en Robert).

Privilegierte Tatbestände

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken.
Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, die im Besitz

einer gültigen Aufenthaltsgenehmigung sind.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, die sich an

die gesetzlichen Bestimmungen halten und im Besitz

einer gültigen Aufenthaltungsgenehmigung sind.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, von denen

nicht zu erwarten ist, daß sie den Bestand und die

Sicherheit der Bundesrepublik Deutschlnd gefährden.

Es ist verboten, Personen in Brand zu stecken, soweit sie

nicht durch ihr Verhalten dazu Anlaß geben.

Es ist insbesondere auch Jugendlichen, die angesichts

mangelnder Freizeitangebote und in Unkenntnis der

einschlägigen Bestimmungen sowie aufgrund von

Orientierungsschwierigkeiten psychisch gefährdet sind,

nicht gestattet, Personen ohne Ansehen der Person in

Brand zu stecken

[p. 165]

[Nederlands]

Het moet, gelet op het prestige van het Koninkrijk der Neder-

landen in het buitenland, dringend worden afgeraden.

Het hoort niet.
Het is niet gebruikelijk.
Het mag geen regel worden.
Het moet niet.
Niemand is ertoe verplicht.
Het mag niemand worden verweten als hij het nalaat personen

in brand te steken.

Iedereen geniet het grondrecht om te weigeren.
Verzoekschriften van deze strekking moeten worden gericht aan

de bevoegde instantie.

[Duits]

Es ist mit Rücksicht auf das Ansehen der Bundesrepublik

Deutschland im Ausland dringend davon abzuraten.

Es gehört sich nicht.
Es ist nicht üblich.
Es sollte nicht zur Regel werden.
Es muß nicht sein.
Niemand ist dazu verpflichtet.
Es darf niemandem zum Vorwurf gemacht werden, wenn

er es unterläßt, Personen in Brand zu stecken.

Jedermann genießt ein Grundrecht auf Verweigerung.
Entsprechende Anträge sind an das zuständige

Ordnungsamt zu richten.

Nota bene. Wie deze tekst in een andere taal overbrengt, wordt verzocht ‘Bundesrepublik Deutschland’ bij wijze van proef te vervangen door de officiële naam van zijn eigen land. Deze voetnoot moet ook in de vertaling blijven staan.

[p. 166]

(Vertaling Paul van den Hout)
Een observatie bij het stuivertje-wisselen aan de top

Dit schrapende geluid,
een schuren, dag en nacht,
van tenen, vingers, klauwen -
komt van het krassen,
het klimmen, het krabbelen van
wie daar met ingehouden adem
omhoog willen, omhoog

almaar omhoog, vol angst,
angst dat de losse bergwand
meegeeft onder hun nagels,
zodat ze naar beneden, waar
ze begonnen zijn, vallen,
en wel, hoe meer ze, in paniek,
nog eer 't verweerd gesteente

brokkelt, breekt, op alles
wat ze onder zich vermoeden
om zich heen gaan trappen,
des te dieper, niet te stuiten

bergafwaarts

Eine Beobachtung beim Austausch von Funktionseliten

Dieses schürfende Geräusch,
ein Scharren, Tag und Nacht,
von Zehen, Fingern, Krallen -
das kommt vom Kratzen,
vom Klettern, vom Krabbeln derer,
die da mit angehaltenem Atem
hochwollen, hoch,

immer höher, voll Angst,
Angst, daß der sandige Hang
nachgibt unter den Nägeln,
so, daß sie abwärts, dahin,
wo sie herkamen, rutschen,
und zwar, je mehr sie, in Panik,
noch ehe die mürbe Kante

bröselt, bricht, auf allem,
was sie unter sich vermuten,
anfangen herumzutrampeln,
desto tiefer, unaufhaltsam,

nach unten.