De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 196]

Drie sonnetten
Francesco Petrarca
(Vertaling Joël Schuyer)

95

O, als ik ooit zo goed in verzen dwing
al wat ik in mijn hart bedwingen moet,
dan bracht ik ook het allerwreedst gemoed
door meelij wel tot droeve mijmering.

Maar ogen, door wier stralen ik ontving
die slag waartegen helm noch schild mij hoedt,
steeds ben ik naakt als ik uw blik ontmoet,
ook als ik zwijg, en niet van tranen zing.

Omdat uw zien mijn innigst wezen treft,
zoals de zon haar stralen schiet door glas,
hoeft u naar mijn verlangen niet te vragen.

Ach, voor Maria^* noch voor Petrus was
geloof een pijn als ik thans moet verdragen;
ik ken geen mens dan u die dit beseft.

* Maria Magdalena

95

Così potess'io ben chiudere in versi
i miei pensier, come nel cuor gli chiudo,
ch'animo al mondo non fu mai sì crudo
ch'i'non facessi per pietà dolersi.

Ma voi, occhi beati, ond'io soffersi
quel colpo, ove non valse elmo né scudo,
di for e dentro mi vedete ignudo,
ben che 'n lamenti il duol non si riversi.

Poi che vostro vedere in me risplende
come raggio di sol traluce in vetro,
basti dunque il desio senza ch'io dica.

Lasso, non a Maria, non nocque a Pietro
la fede, ch'a me sol è tanto nemica;
e so ch'altri che voi nessun m'intende.

[p. 197]

159

In welk idee, in welke hemelstreek
is 't denkbaar dat het oerbeeld zich bevindt
van 't schoon gelaat, zo door Natuur bemind
dat hemel even van de aarde leek?

Liet ooit godin in 't woud, nimf aan een beek
zulk gouden haar verwaaien op de wind?
Was ooit een hart nog deugdzamer gezind?
- hoewel haar weelde mij noodlottig bleek.

Hij heeft vergeefs naar 't zalig schoon gezocht
die nimmer nog haar schone ogen zag,
en nooit haar zachte blik ervaren mocht;

kent Liefdes gif niet, noch de helingskracht,
zo hij niet voelt haar zoete ademtocht,
haar zoete stem niet hoort, haar zoete lach.

159

In qual parte del ciel, in quale idea
era l'esempio onde Natura tolse
quel bel viso leggiadro in ch'ella volse
mostrar qua giù quanto lassù potea?

Qual ninfa in fonti, in selve mai qual dea,
chiome d'oro sì fino a l'aura sciolse?
Quando un cor tante in se vertuti accolse?
benchè la somma è di mia morte rea.

Per divina bellezza indarno mira
chi gli occhi de costei già mai non vide
come soavemente ella gli gira;

non sa come Amor sana, e come ancide,
chi non sa come dolce ella sospira,
e come dolce paria, e dolce ride.

[p. 198]

235

Ach, Liefde voert mij waar ik niet wil gaan;
ik weet van 't rechte pad te zijn getreden,
nu ik haar, als mijn hartsvorstin aanbeden,
meer overlast dan ooit heb aangedaan.

Wijs roerganger bleef verder nooit vandaan
bij rotsen met zijn schip vol kostbaarheden
dan ik haar harde trots steeds heb gemeden
waarop mijn broze hulkje stuk zou slaan.

Maar slagregens van tranen en de wind
van eind'loos zuchten hebben het gedreven,
nu op mijn zee de nacht valt en het wintert,

waar 't zorgen brengt en zelf slechts droefheid vindt,
door golven neergesmakt en opgeheven,
ontdaan van zeil en door geen roer gehinderd.

235

Lasso, Amor mi trasporta ov'io non voglio,
e ben m'accorgo che 'l dever si varca,
onde, a chi nel mio cor siede monarca,
sono importuno assai più ch'i'non soglio.

Né mai saggio nocchier guardó da scoglio
nave di merci preziose carca,
quant'io sempre la debile mia barca
da le percosse del suo duro orgoglio.

Ma lagrimosa pioggia e fieri venti
d'infiniti sospiri or l'hanno spinta,
ch'è nel mio mare orribil notte e verno,

ov'altrui noie, a se doglie e tormenti
porta, e non altro, già da l'onda vinta,
disarmata di vele e di governo.