De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 39]

Bij een foto van mijn grootmoeder
Nico Weber

Zij komt steeds minder voor in de verhalen,
van de vertellers gingen velen heen.
Wat blijft er over dan het sentiment,
een vals verlangen naar de oude tijd, -
een reeks aan heiligen ontleende namen
van kinderen die zij ter wereld bracht;
gemeenplaatsen, gebeiteld in een steen:
‘mijn lieve zus en zo, vaarwel, rust zacht’,
- talloze woorden voor vergetelheid.

Er is een foto, sepia gekleurd,
waarop zij in de deuropening staat.
Zij wacht, de laatsten komen weldra thuis,
op tijd. Zij schreef de regels van het huis
waar zij gewoond heeft in de Keukenstraat.
Een oude kraai met rafelige veren,
tot op het eind over het nest gewaakt,
vervlogen, weg van alle vlees gegaan.