De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 23]

Nederlandse poëzie

[p. 24]

Vier gedichten
Bernd Bevers

Beschermengelen

Je kreeg er drie.
Twee aan het hoofdeinde en één
bij de voeten. En als het stil was kon je
soms het geritsel van de vleugels horen en van
wat een gezicht leek de bleke vlek zien,
zwevend in een hoek van de donkere kamer.

Op precies dezelfde plaats waar 's ochtends
een grijs straaltje daglicht door een kier
in het gordijn naar binnen zou vallen
op de stoel met kleren.

Die dag vond je ook het konijn
dat je nog gekend had; naakt en ondersteboven aan
de deur van de schuur hangend, de ster van bloed
in de sneeuw eronder.

Alleen zijn kleine sokjes van bont had het
aan mogen houden. Niet genoeg om het te beschermen
tijdens de lange, barre reis die het zou gaan ondernemen
in een poging de hemel te bereiken.

[p. 25]

 

Het moet in het jaar 1965 zijn geweest.

 

Het televisiemeubel was net van de ene kant

 

naar de andere kant van de kamer gesleept.

 

Bloed toonde zwart op sneeuw en vlees, onkruid

 

schoot op in het licht van de tijd.

 

 

 

Het moet in de winter zijn geweest want

 

ik herinner me sneeuw, een dik pak

 

op de keukenvensterbank en mijn moeder

 

op haar ellebogen rustend boven het kruis-

 

woordraadsel in de krant.

 

 

 

En achter het huis die glasheldere, monotone stilte,

 

kilometers hoog en wijd in het rond. Het droge

 

knappen van bevroren hout in de donkere kamers

 

van het bos.

 

 

 

En achter het huis sporen van vogelpootjes

 

in de afdrukken van rubberlaarzen. En een man

 

die vraagt of ik zijn kind zou willen zijn.

[p. 26]

 

Zaterdagmiddag, hartje stad. Een plein, omringd

 

door oude gevels, hoekig en gedecoreerd als de schouders

 

van generaals. De hemel heeft voor de gelegenheid

 

de kleur van afwaswater aangenomen. Een reeks wolken

 

imiteert geloofwaardig de contouren van een

 

ribbenkast. Draaiorgelmuziek weet een hond tot een

 

pirouette te verleiden naast wat hij aan de voet

 

van een monument heeft neergelegd. Rond kinderpolsen

 

geknoopt dansen ballonnen met de portretten van

 

hun favorieten uit de wereld van handel, politiek

 

en sport. In het dialect van de honger bestookt een

 

peloton meeuwen de viskraam met vragen en in

 

een etalage zien we in twintigvoud gestapeld voorradig:

 

de eeuwigdurende herhaling van het laatste doelpunt.

Verhuizing

Zeepresten in de gootsteen, krullend haar in
het afvoerputje van de douche. Een rafelig washandje
symboliseert de vlag van de capitulatie. In schuin
naar binnen vallend zonlicht dwarrelen stofdeeltjes
met eindelijk tijd genoeg om te landen. Spijkergaten
duiden op de afwezigheid van een prent, de kleine lamp
naast het bed, de verjaardagskalender met een handvol
namen. Door openstaande deuren kijken de kamers
verbaasd naar elkaar. Zo blijft een huis alleen achter
na het vertrek van wie dachten er altijd wel te zullen zijn
of tenminste tot een volgend leven.
In het versleten vloerkleed de afdrukken van meubels
die dezelfde mening waren toegedaan. Hier stond de tafel
waaraan we dronken en lachten, luisterend naar de
vogelstemmen in het zomeravondraam. En hier de stoel
waarin je zei: het is voorbij. Op de vensterbank ligt
een vlieg op haar rug, met al haar pootjes trappend
in de leegte.