De Tweede Ronde. Jaargang 20
(1999)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 156]
| |
Armelui op het busstation
| |
Os Pobres na Estação RodoviáriaOs pobres viajam, Na estação rodoviária
eles alteiam os pescoços como gansos para olhar
os letreiros dos ônibus. E seus olhares
são de quem teme perder alguma coisa:
a mala que guarda um rádio de pilha e um casaco
que tem a cor do frio num dia sem sonhos,
o sanduíche de mortadela no fundo da sacola,
e o sol de subúrbio e poeira além dos viadutos.
Entre o rumor dos alto-falantes e o arquejo dos ônibus
eles temem perder a própria viagem
escondida na névoa dos horários.
| |
[pagina 157]
| |
[Nederlands]Zij die op de bankjes zitten te knikkebollen, schrikken wakker,
al zijn nachtmerries een voorrecht
van mensen die het gehoor en de verveling voeden van psychiaters
in spreekkamers met het steriele air van de watten die
de neusgaten van de doden afsluiten.
Wachtend in de rij zetten armelui een ernstig gezicht
vol angst, ongeduld en onderwerping.
Wat zijn armelui toch belachelijk! En wat kan hun geur
ons zelfs van een afstand hinderen!
En niet het minste benul van fatsoen, ze weten
zich niet in het openbaar te gedragen.
Een door nicotine verkleurde vinger wrijft in een geïrriteerd oog dat
aan de droom niets dan oogstof overhield.
Uit een hangende gezwollen borst aarzelt
een stroompje melk naar een op huilen ingesteld mondje.
Op het perron gaan ze, komen ze, springen ze en klampen ze zich
vast aan koffers en pakketten,
stellen domme vragen aan de loketten, mompelen onbegrijpelijke
woorden
en kijken naar tijdschriftomslagen met de verbaasde blik
van wie niet weet wat er in de wereld te koop is.
| |
[Portugees]Os que dormitam nos bancos acordam assustados,
embora os pesadelos sejam um privilégio
dos que abastecem os ouvidos e o tédio dos psicanalistas
em consultórios assépticos como o algodão que
tapa o nariz dos mortos.
Nas filas os pobres assumem um ar grave
que une temor, impaciência e submissço.
Como os pobres são grotescos! E como os seus odores
nos incomodam mesmo à distância!
E não têm a noção das conveniências, não sabem
portar-se em público.
O dedo sujo de nicotina esfrega o olho irritado
que do sonho reteve apenas a remela.
Do seio caído e túrgido um filete de leite
escorre para a pequena boca habituada ao choro.
Na plataforma eles vão e vêm, saltam e seguram
malas e embrulhos,
fazem perguntas descabidos nos guichês, sussurram
palavras misteriosas
e contemplam as capas das revistas com o ar espantado
de quem não sabe o caminho do salão da vida.
| |
[pagina 158]
| |
[Nederlands]Vanwaar al dat komen en gaan? En die opzichtige kleren,
dat palmolie-geel dat pijn doet aan de gevoelige ogen
van de reiziger die zich zoveel nare luchtjes moet laten aanleunen
en dat schreeuwerige kermis-rood.
Armelui weten niet hoe je moet reizen of hoe men zich kleedt
en ook van wonen weten ze niets: geen flauw idee van comfort
ook al hebben sommigen wel een tv.
Goed beschouwd weten armelui niet eens hoe men sterft.
(Ze sterven bijna altijd een akelige en onelegante dood.)
En overal ter wereld zijn ze hinderlijk,
die onwelkome reizigers, die onze plaatsen
bezetten, ook al zitten wij en staan zij in het gangpad.
| |
[Portugees]Por que esse ir e vir? E essas roupas espalhafatosas,
esses amarelos de azeite de dendê que doem
na vista delicada
do viajante obrigado a suportar tantos cheiros incômodos,
e esses vermelhos contundentes de feira e mafuá?
Os pobres não sabem viajar nem sabem vestir-se.
Tampouco sabem morar: não têm noção do conforto
embora alguns deles possuam até televisão.
Na verdade os pobres não sabem nem morrer.
(Têm quase sempre uma morte feia e deselegante.)
E em qualquer lugar do mundo eles incomodam,
viajantes importunos que ocupam os nossos
lugares mesmo quando estamos sentados e eles viajam de pé.
|
|