De Tweede Ronde. Jaargang 20
(1999)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 146]
| |
Vertaalde poëzie | |
[pagina 147]
| |
Drie gedichten
| |
Tragédia BrasileiraMisael, funcionário da Fazenda, com 63 anos de idade, conheceu Maria Elvira na Lapa, - prostituí-
da, com sífilis, dermite nos dedos, uma aliança empenhada e os dentes em petição de miséria.
Misael, tirou Maria Elvira da vida, instalou-a num sobrado no Estácio, pagou médico, dentista,
manicura... Dava tudo quanto ela queria.
Quando Maria Elvira sc apanhou de boca bonita, arranjou logo um namorado.
Misael não queria escândalo. Podia dar surra, um tiro, uma facada. Não fez nada disso: mudou de
casa.
| |
[pagina 148]
| |
[Nederlands]Zo hebben ze drie jaar geleefd.
Telkens als Maria Elvira een vrijer opdeed, verhuisde Misael.
Het stel woonde in Estácio, Rocha, Catete, Rua General Pedra,
Olaria, Ramos, Bomsucesso, Vila Isabel, Rua Marquês de
Sapucaí, Niterói, Encantado, Rua Clapp, voor de tweede keer in
Estácio, Todos os Santos, Carumbi, Lavradio, Bôca do Mato,
Invalidos...
En ten slotte in de Rua da Constituição, waar Misael, totaal van
zijn zinnen beroofd, haar met zes kogels doodschoot en waar de
politie haar aantrof, op haar rug liggend en gekleed in blauwe
mousseline.
| |
[Portugees]Viveram três anos assim.
Toda vez que Maria Elvira arranjava namorado, Misael mudava de casa.
Os amantes moraram no Estácio, Rocha, Catete, Rua General Pedra, Olaria, Ramos, Bom Sucesso,
Vila Isabel, Rua Marquês de Sapucaí, Niterói, Encantado, Rua Clapp, outra vez no Estácio, Todos os
Santos, Catumbi, Lavradio, Boca do Mato, Inválidos...
Por fim na Rua da Constituição, onde Misael, privado de sentidos e de inteligência, matou-a com seis
tiros, e a polícia foi encontrá-la caía em decúbito dorsal, vestida de organdi azul.
| |
[pagina 149]
| |
De dorpswegDeze dorpsweg waaraan ik woon, tussen twee bochten,
Is belangrijker dan een stadse straat.
In steden lijken alle mensen op elkaar.
Iedereen is hetzelfde. Iedereen is eenieder.
Hier niet: je voelt hoe elk zijn ziel met zich meedraagt.
Ieder schepsel is uniek.
Zelfs de honden.
Deze dorpshonden lijken wel zakenlui:
Altijd in de weer.
En wat is het een komen en gaan van mensen!
En alles draagt dat opvallende karakter dat tot nadenken stemt:
Begrafenisstoet te voet of melkkar getrokken door een koppig bokje.
Zelfs watergemurmel ontbreekt niet om met symbolische stem te suggereren
Dat het leven voorbijgaat! voorbijgaat!
En dat je jeugd eindig is.
Petrópolis, 1921
| |
A estradaEsta estrada onde moro, entre duas voltas do caminho,
Interessa mais que uma avenida urbana.
Nas cidades todas as pessoas se parecem.
Todo o mundo é igual. Todo o mundo é toda a gente.
Aqui, não: sente-se bem que cada um traz a sua alma.
Cada criatura é única.
Até os cães.
Estes cães da roça parecem homens de negócios:
Andam sempre preocupados.
E quanta gente vem e vai!
E tudo tem aquele caráter impressivo que faz meditar:
Enterro a pé ou a carrocinha de leite puxada por um bodezinho manhoso.
Nem falta o murmúrio da água, para sugerir, pela voz dos símbolos,
Que a vida passa! que a vida passa!
E que a mocidade vai acabar.
Petrópolis, 1921
| |
[pagina 150]
| |
AppelVan de ene kant zie ik je als een verschrompelde borst
Van de andere als een buik met nog net een stukje navelstreng
Je bent rood als de goddelijke liefde
Binnenin je, in je kleine pitjes
Klopt het wonderbaarlijke leven
Oneindig
En jij ligt zo bescheiden
Naast een mes
In een goedkope hotelkamer.
| |
MaçãPor um lado te vejo como um seio murcho
Pelo outro como um ventre de cujo umbigo pende ainda o cordão placentário
És vermelha como o amor divino
Dentro de ti em pequenas pevides
Palpita a vida prodigiosa
Infinitamente
E quedas tão simples
Ao lado de um talher
Num quarto pobre de hotel.
|
|