De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 47]

Scheveningen
Wim Reilingh

Nog steeds draagt de herinnering
een rode jurk en ook de zee
is niet veranderd, maar zijzelf
is weggebracht op stijve schouders.
Een pad langs, onder bomen, knisperend
gevolgd door scherp omlijnde
silhouetten tegen de verschoten
februarizon. En na die bomen kwam
een winderige vlakte met geel zand
en vers gegraven kuilen.

Een rode jurk. Een grijze zee.
We hadden alle tijd. We spraken toen
nog elkaars taal, maar met
een zweem van dood misschien.

Het regent. Ik heb net die vlakte
teruggezien. Er groeit nu gras.
Ze is allang een ander, maar de zee
is nog van ons, de regen is
dezelfde en mijn natte
jas ruikt nog naar haar.