De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 46]

Drinkebroer
Bart Plouvier

In memoriam Vital Elewaut^* († 5-8-1998)

Hij was moe en hees de witte vlag,
zijn woede had alle zeggingskracht verloren,
zijn koppigheid, het onuitsprekelijke: de veldslag.
Het eeuwig schelden omdat de dingen
slechts waren wat ze waren,
getier dat ooit het weer deed omslaan,
dat liefde en aarde deed vergaan,
was krachteloos geworden na zoveel jaren.

Wat bleef was een tandeloze beer,
schooiend om fooien en Palm;
die dan dronk zonder slikken, als met afkeer,
want de drank was, door een God zonder mededogen,
in water veranderd, inert,
(een allusie op de bruiloft
die nooit voltrokken werd).
Al jaren werd hij bedrogen,
werd hem glas na glas iets voorgelogen.

Die laatste slag,
pijn geworden hartzeer,
de luide belgalm voor een tournée générale;
‘Op mijn kosten,’ zei de Dood,
en kneep met de hand die een ieder geneest
- hard, één keer.
‘Wa' zal 't nog zijn, jongen?’

‘Voor mij niks meer,
't is wel geweest.’

* Vital Elewaut stond model voor Petrus in mijn roman Het Gelag en was een van de laatste overlevenden uit de reeks zonderlingen die café 't Hoekske frequenteerden. Hij stierf thuis in zijn zetel aan een hartaderbreuk. Ondanks de visueel nauwelijks voor te stellen hoeveelheden bier die hij dronk werd hij 75. Ik zal hem en zijn compromisloosheid missen.