De Tweede Ronde. Jaargang 20

[p. 44]

Drie gedichten
Marianne Los

Verloren paradijs

Namiddag in de hof van Eden.
De zon werpt een vermoeide gloed
op alle bomen hier beneden
en kleurt hun vruchten rood als bloed.

Wij nemen afscheid, en voorgoed.
We hebben grenzen overschreden,
eerst in gedachten, nu te voet;
de tuin behoort tot ons verleden.

Ik kijk naar Adam. Hij lijkt ouder,
ik zie de lijnen langs zijn mond.
De wind steekt op en het wordt kouder.

Ginds raakt het eerste dier gewond.
Het sterft. Zijn pels valt rond mijn schouder.
Mijn tranen glijden in het bont.

[p. 45]

Insect in barnsteen

Miljoenen jaren terug ben ik

tegen een boomstam aangekropen

waar grote druppels hars afdropen

en kleefde vast, verstijfd van schrik.

De woudreus stierf, de grond spleet open,

ik viel, ik vloog één ogenblik -

de bodem sloot zich, meters dik,

en mijn bestaan leek afgelopen.

Een vloedgolf zoog me uit het land

en spoog me uit bij hoog getij;

een gouden traan blonk in het zand.

Er kwam een wandelaar voorbij;

hij nam me op en keek naar mij,

geboeid als ik. Wij zijn verwant.

De parel

Ik was een oester aan het strand
en hij de visser die me vond;
toen hij mij opnam van de grond
ontsloot ik hem mijn binnenkant.

Hij drukte in mijn open mond
zijn gift: een scherpe korrel zand;
ik kromp ineen, gleed uit zijn hand
en trok mij samen op de wond.

Het leven ging aan mij voorbij,
en ik bestond alleen waar hij
mij eens zo diep had aangeraakt -

nu is dat pijnpunt vervolmaakt:
kom, open mij, ontdek in mij
de parel die ik heb gemaakt.