De Tweede Ronde. Jaargang 19

[p. 42]

Twee gedichten
Gé van den Bovenkamp

Staatsopera, Boedapest

Het was onmogelijk dat je haar miste.
Temidden van de zwarte blazerschaar
leek ze een duur en glanzend objet d'art:
de struise doch beeldschone fagottiste.

Terwijl mijn hand het klamme voorhoofd wiste
- vergeten was die wals van Franz Léhar!-
bonkten m'n slapen onbeteugelbaar.
Het was of plotsklaps alles in me gistte.

Haar volle rode mond beroerde zacht
het natte eind (mooi stijf, en niet te dik)
van de door haar omknelde accessoire.

Hoe kneep en kneedde zij die harde schacht!
Con brio kwamen zij en Franz en ik,
precies gelijk, met tromgeroffel klaar.

[p. 43]

Hongaarse keuken

Mijn mes hanteer ik zonder willekeur
om u, geëerde gast, hier te behagen:
de goulash krijgt een mooie, rode kleur

en u schenkt mij uw lof als connaisseur
terwijl zigeunermelodieën klagen.
Mijn mes hanteer ik zonder willekeur

-tomaten, ui, veel knoflook (voor de geur)
en rode paprika, vers van de wagen -
de goulash krijgt een mooie, rode kleur.

Zelfs zilte, roze eitjes van de steur
wip ik voor dit gerecht uit vissenmagen;
mijn mes hanteer ik zonder willekeur.

Nu Stierenbloed. Nooit Beaujolais Primeur!
Ik zou mijn trouwste klant de tent uit jagen.
De goulash krijgt een mooie, rode kleur.

Ten slotte het geheim van de traiteur:
wilt u Zofía naar het hakblok dragen?
Mijn mes hanteer ik zonder willekeur...
De goulash krijgt een mooie, rode kleur.