De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 54]

Twee gedichten
Paul van den Hout

Oud en Nieuw

Het was weer kommer slechts en kwel,
twaalf maanden rampspoed en ellende,
te veel om daaglijks uit te zenden
op de TV, naast sport en spel.

Met ieder jaar dat ik meer tel
wordt het alleen maar meer een bende,
zelfs in ons door en door verwende
Dorado met poldermodel.

Hoe valt een al dan niet geplande
Endlösung van het aards bestel
in vredesnaam nog af te wenden?

Het is niets nieuws wat ik voorspel:
we stevenen met ongekende
eendrachtigheid af op de hel.

[p. 55]

Aftelvers

Ze gaat naar de verdommenis,
de wereld, vroeg of laat, geheid;
we leven in geleende tijd,
want éénmaal barst de bom, gewis!

Dat het al grondig hommeles
op aarde is, lijkt me een feit,
maar leidt dit inzicht wereldwijd
tot inkeer of bekommernis?

Welnee! We doen toch haast geen donder
aan mondiaal milieubeleid -
dat we bestáán nog, is een wonder.

Hij had het mis, Max Dendermonde:
de wereld gaat juist niet aan vlijt,
maar aan lamlendigheid ten onder.