De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 84]

Drie gedichten^*
Friederike Kempner
(Vertaling Nelis Klokkenist)

Door Gods goedheid

De donkergroene sparren
Staan in het alpenland,
Waarboven zich in 't zonlicht
De strakke hemel spant.

De zon is al aan 't dalen,
De alpenherder ook,
Zo haveloos en vaal en
Eruit ziend als een spook.

Gij mooie groene sparren
Die gloeit in 't avondrood,
Ach, hing er door Gods goedheid
Maar aan uw takken brood!

* In 1982 en '83 publiceerde DTR ‘gedichten’ van Koezma Proetkov, het gemeenschappelijk pseudoniem van drie adellijke heren in het 19de-eeuwse Rusland. Bij Proetkov loopt poëtisch alles mis wat mis kan gaan, maar daarbij is opzet in het spel. Bij Friederike Kempner (1836-1904), de Silezische Nachtegaal, gaat ook alles mis, maar onbedoeld. Er is bij haar geen sprake van parodie. Haar gedichten (ca. 350 blz.) vormen een aaneenschakeling van naïeve ungewollte Komik. Tijdens haar leven zag zij acht drukken van haar werk verschijnen. De hier vertaalde drie onschuldige proeven zijn gekozen uit Friederike Kempner Gedichte, Matthes & Seitz Verlag, München, 1995. (N.K.)

Wollte Gott

Die dunkelgrünen Tannen
Auf grünem Rasenland,
Darüber Sonnenstrahlen
Und Himmel ausgespannt.

Die Sonne ist gesunken
Die Senner gehn nach Haus,
Zerlumpte, bleiche Leute,
Sie sehn gespenstig aus.

Ihr schönen grünen Tannen,
Ihr glänzt im Abendrot,
O wollte Gott, es hinge
An euren Zweigen Brot!

[p. 85]

Amerika

Amerika, het land der dromen,
Jij wonderwereld breed en lang,
Wat zijn ze mooi, je kokosbomen,
Je eenzaamheid vol strijd en drang!

Waar bonte vogeltjes verwijlen
En heel je trotse bloemenzee
En al de duizend schep' en zeilen,
Waarvan het wemelt aan je ree.

Met al je smaragdgroene blaadren,
En met je geurig koele nacht,
Op scheepsdekplanken jou te naadren
Was waar ik reeds als kind aan dacht!

Ondanks je fraaigekleurde slangen,
Ondanks je gloeiendhete zon,
Geldt jou mijn ongestild verlangen
Dat, machtig nu, nooit rusten kon. -

Amerika

Amerika, das Land der Träume,
Du Wunderwelt so lang und breit,
Wie schön sind Deine Kokosbäume,
Und deine regen Einsamkeit!

Mit Deinen blau und roten Vöglein,
Mit Deinem stolzen Blumenheer,
Dit Deinen tausend Schiff' und Segeln,
Von denen voll Dein weites Meer.

Mit Deinen smaragdgrünen Blättern,
Mit Deiner duftig kühlen Nacht,
Zu nah'n Dir auf des Schiffes Brettern,
D'ran hab' als Kind ich schon gedacht!

Trotz Deiner prächtig bunten Schlangen,
Trotz Deiner heissen Sonnenglut,
Gilt Dir mein eifriges Verlangen,
Das mächtig nun und nimmer ruht! -

[p. 86]

 

De moede zwerver zit aan de kant

 

Van de langs hem snellende vloed,

 

Geleund aan de oever, de handen ineen,

 

Verkoelt hij de moede voet.

 

 

 

De handen zo bruin en bruin is de voet

 

En 't gezicht dat nog bruiner ziet,

 

Waar kwam hij vandaan wel, de moede gezel?

 

Waarachtig, ik weet het niet.

Der müde Wanderer sitzt am Steg,
Vorüber eilet der Fluss,
Am Ufer lehnend, die Hände gekreuzt,
Und badet den müde Fuss.

Die Hände so braun und braun ist der Fuss,
Noch brauner ist das Gesicht,
Wo kam er nur her, der müde Gesell?
Wahrhaftig, ik weiss es nicht.