De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 72]

Beerschoten
Nico Weber

Vandaag ren jij weer hijgend voor me uit
en mis je op een haar de droge greppel.
Het lacherige - jongens vallen niet -
bezweet gezicht met schaamrood op je wangen.

Opnieuw zie ik je gaan en eens te meer
weet ik niet of ik mij zal laten vallen:
om naast je op de bladeren te liggen
onder geboomte in een hemelbed.

Het weten en er niet aan mogen denken.
Hoe lang lig jij - je ogen spiegelen -
al voor me. Sinds wanneer sta ik te wachten
tot ik de sprong zal nemen. Altijd weer

een poging wagend om je te vergeten.
Op springen staan: ik heb het net gedroomd.
De aanloop is genomen en mijn twijfel
blijft groeien, rotten, rond de stammen huizen.

De kleur van zwammen, geurend in het bos.
Ik schrik me bijna dood en voel de pijn:
er moet wel dertig jaar vergleden zijn
sinds ik hier sta. De grond laat me niet los.