De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 67]

Drie gedichten
Jos Versteegen

Berging

Ik zag vannacht de zwanen weer.
Zij hurkten in 't vermolmde hok
op zolder, tussen boekentas,
schoolatlas, fietswiel, naakte pop,

en braken uit het spinneweb
dat om hun oude vleugels lag.
Zij riepen in de duisternis
om wittebrood en regenwater,

en hakten in mijn blote voet.
Ik huilde, schoof dakpannen los:
een gat voor sneeuw of hagelstenen.

De zwanen zijn er morgen weer.
Zij vliegen mij naar keel en ogen,
en vluchten schuldig door de nacht.

[p. 68]

November

Ik zie het reuzen-speelgoedbeest
met roze flappen voor de ogen
dat uitglijdt in de nauwe gang
naar 't karhok van geschrobd cement.

De katten ruiken prooi en wachten.
Het dier staat in het najaarslicht
en schreeuwt niet meer. De keel. Het mes.
Zijn bloed stroomt in de afwasteil.

Ik zie de gele achterpoten
gebonden aan de laddersport.
Schroeilucht hangt in het achterhuis.

Ik leg mijn handen in de buik,
gewassen, leeg van ingewanden,
en staar naar vliegen op de muur.

[p. 69]

Kleine beeldenstorm in de winter

De hoeven aan het gras geklonken,
stond Prins te kijken over 't hek,
en wind en mussen zeilden aan,
en meeuwen landden op zijn hoofd.

Het sneeuwde over rug en manen,
maar Prins bleef buiten geparkeerd.
Zijn benen paalden schaduw af,
een zwart gat in het witte land.

Er zijn berichten uitgegaan
over zijn dood op staande voet,
en mannen klopten aan de deur.

Met vader liepen zij door 't hek.
Ik zag hoe Prins werd omgeduwd.
Sneeuw wolkte op, en iemand lachte.