De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 61]

Drie gedichten
Jean Pierre Rawie

Dis

Het kan niet schelen waar wij eten,
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe,
de wijn van de vergetelheid.

Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.

Te zamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en onze ziel te rade gaan,

en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven is
ook elke liefde te vergeten,
en elk onmetelijk gemis.

[p. 62]

Foto

Mijn moeder heeft de foto uitgekozen
die na zijn dood het meeste op hem lijkt.
Naarmate langzaam de meedogenloze,
mij nog veranderende tijd verstrijkt,

fixeer ik hem steeds meer in deze pose;
het raam, de stoel, het boek dat hij bekijkt,
en al mijn komende metamorfosen
worden door mij aan dit portret geijkt.

Straks ben ik even oud als hij op deze
foto. Nog even, en wat is geweest
wordt weer zoals het was in den beginne:

Dezelfde sluitertijd. Ik zit te lezen
in deze kamer, en het licht valt binnen
door een verdwenen raam waarbij hij leest.

[p. 63]

Kerkhof

Het hek hangt scheef in het scharnier.
De struiken groeien door het schroot.
Het stilstaand water in de sloot
symboliseert de doodsrivier.

Wat dreef ons om te zien wat hier
van zoveel leven overschoot?
Bizarre wortels liggen bloot
onder een weggezakt plankier.

Wij gaan tussen de graven door,
zonder te vragen naar de zin
van wat als vraag zijn zin verloor.

Er is geen eind en geen begin.
Wat is geweest ligt op ons voor,
wat komt loopt langzaam op ons in.