De Tweede Ronde. Jaargang 18

[p. 83]

Drie gedichten
Hans Rothuizen

Voor de bakker

Light Verse, lyriek, ballades of kwatrijnen,
u zegt maar wat er van uw gading is,
't is voor een dichter louter kattepis,
hoewel een parelketting voor de zwijnen.

Laat mij maar dichten tot Sint Juttemis,
mijn hoge hoed vol fraaie rijmkonijnen
doet elke debutantenkoorts verdwijnen.
Maar, en passant, eerst een bekentenis:

mijn woordenschat is eigenlijk miniem,
een woord roept nooit een ander bij me wakker,
straks moet ik verder onder pseudoniem,

ik parasiet, ik dichterlijke stakker.
Wat blijft er over van mijn self-esteem
nu 'k toegeef, dat ik rijm dankzij Jaap Bakker?

[p. 84]

Morsig vers

We mogen Spielberg volgen op de set,
Reinbert de Leeuw toont zijn geschreven noten,
een goochelaar legt zijn geheimen bloot en
coulissen worden in de zaal gezet.

Excursies naar de keuken zijn de mode,
en wie daarbij niet goed heeft opgelet
is gauw een buitenstaander aan 't banket:
als keurmerk geldt voortaan de werkmethode.

Ik wil krokante hapjes voor mijn centen
en niet de brij voorafgaand aan de korst
of de verhouding van de componenten,

de honger die vergaat je, én de dorst.
Straks vraagt men van dit vers antecedenten...
Nou goed dan: hier is koffie op gemorst.

Nota bene

Ieder moment dat ik haar voetenstand zie
vervult me met ontroering en geluk,
hier wordt de paradox aanschouwelijk
van onverzettelijke elegantie.

Danspassen, een beweging uit één stuk,
de lading en de vlag in concordantie,
en let eens op dat linker schouderbandje,
hoe ze dat terugduwt, achteloos en vlug.

Aan menig dichter en choreograaf
is deze vrouw als prototyp verschenen,
de eenvoud zelf, een ranke witte raaf
te midden van verwende lange tenen.

Allengs ontstaat het beeld van Steffi Graf,
en 't mooiste moet nog komen nota bene.