De Tweede Ronde. Jaargang 17



[pagina 53]
Trinakria Paul van den Hout Toen ik het puntje van Italië's laars bereikt had en Sicilië ontwaarde, voor 't eerst, laag aan de einder, openbaarde zich vaag aan mij iets vreemds en wonderbaars. 'k Had juist een schiereiland doorkruist, niet schaars met schoon bedeeld, een ongeëvenaarde zwerftocht door haast het mooiste land op aarde volbracht en ik was moe en moest huiswaarts. Maar toen ik naar dat verre eiland staarde, leek het alsof opeens, mysterieus, de nevelige horizon opklaarde en oude goden streng naar mij gebaarden en mij ontboden daar. Ik had geen keus: ik móest, en ging, de reis aanvaarden.