De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 44]

Vijf gedichten
L.F. Rosen

Gouden bergen

Haast eikaars zuster nu. Als vergulde
houten vogeltjes (het gouden paar) op oud rotan
uit de tocht voor het grootste raam gezet.
De echt is af en licht geworden. Er valt
een gouden regen en onophoudelijk rammelen
de borden: Kom maar. Toe maar. Eet maar.

De fanfare komt in de regen puffend om
de hoek. Maar tijd, op tijd, heeft het paar
tot een vesting gemaakt. Spierloos zitten zij op
hun berg en horen het sissen van de sterren,
de vleugelslag van iets nog hogers dan sterren
en het diepe grommen van de aarde onder hen:
Toe maar. Eet maar. Tot ziens. Tot ziens dan.

In het spiegelpaleis

Hier ben je dan in alle staten: met een vin,
een snavel, als een ei, een staak, een vogel
zonder vleugels die bladdert als een berk.
De spiegels tonen je de stukken.

Steeds zachter praat ik op je in.
Zeker, mijn lief, rond als een kogel
maar pijnloos toch. Hoe of dat werkt
en of dat ook nog in 't vervolg zal lukken?

In zachtere vormen wil ik je achterlaten.
Of waar geen spiegels zijn. Niet krom. Niet rond.
Waar geen bederf zal zijn in deze mate
en jij geen schimmel, geen as, geen grond.

[p. 45]

Schelpenbuit

Het had zich ongemerkt voltrokken.
Jij had slechts oog voor je schelpenbuit,
zag pas dat zij haar trui had uitgetrokken
toen zelfs de zee in haar richting keek.

Van stranden werd zij mooi. Vooral haar huid
als zij daarlangs met natte handen streek.

Zij trok de duinen in om jou, om buit
die je samen nog hebt doorgenomen.

Die winter werd je ziek en met een deken om een week
of wat bij het raam gezet. Weer ging zij eropuit.
Steeds vaker. Steeds blonder was zij teruggekomen.

Wat weten beesten

Toen waanzin kwam op hoge poten,
dwingend als de dood, koos hij mijn schoot
om zich daarvan snel weer af te wenden.
En zo vol in zijn vlees zat toen zijn pijn
dat daar geen plaats voor mij kon zijn.

Nu hij is afgevoerd en ik onvindbaar ben,
komt rust, dacht ik zo hard ik kon.
Komt daar vannacht mijn kat bij mij in bed.
Redeloos wezen. Een heel spektakel - Net
lag ik te slapen of er sloegen alweer nagels
in mijn buik, hoorde ik gejank dichtbij
en veraf, van hem die in lakens was ingesnoerd.

[p. 46]

Homerisch vuur

Toen ik op een zeldzaam klare avond
kort na het eten op het braakland stond
was het of iemand op zijn tenen
achter de huizenblokken was verdwenen.

Hoe anders kwam hier
dit klein gekarteld vuur -
dat nauwelijks nog lucht verdroeg
en plots zijn ogen naar mij opsloeg
nog voor ik het had aangeraakt -
zo verweesd en in rafels
als een uiteengetrokken beest?
Wie had het de bouwput ingejaagd?

Zo alleen gelaten was vuur toch nooit?
Niet met zulke hongerarmen, schokkend
van het machteloze branden.
- Beeld van sterven dat ik niet kende?
Om zijn blik sloeg ik het
met de laatste takken die ik vond.
Er lekte rood uit stoffig grijs
als bij een doodgeslagen hond.