De Tweede Ronde. Jaargang 17

[p. 47]

Twee gedichten
Thom Schrijer

De sterke opgegeven dingen

Licht, vermeerderd tot licht in tintelingen van
bewegen en vegen dwarswind op de zwarte sloot
van A.J. Muetgeert, veehouder te Kinderveen,

het onder de winter uitgekropen geel van
speenkruid in de einderlange percelen
ontwaakte weidegrond van A.J. Muetgeert,
veehouder te Kinderveen,

twee grutto's die in te dun en woordgebonden
spreken hun verder soortelijk ontbreken roepen
boven het bemeste land van A.J. Muetgeert,
veehouder te Kinderveen,

het largo van het koude waaien van april in
de windgestemde draden en het moeizame raden
naar zomer boven de grond van A.J. Muetgeert,
veehouder te Kinderveen,

op de losse grond van veen en rattengangen
het aan teer en tijd mankerende, aan oude
voornemens opgehangen hek van A.J. Muetgeert,
veehouder te Kinderveen,

de pasgeboren schapen, verward en springend in
de dunne draden met een sterk vermoede hemel,
waarvan nog opgedroogde sporen in het gras van
A.J. Muetgeert, veehouder te Kinderveen,

de kleine, doodgebleven tractor van een verwilderd
merk naast de afgeschreven stapel hout, de sterke,
opgegeven dingen achter de schuur van A.J. Muetgeert,
veehouder te Kinderveen,

[p. 48]

 

de donkere man uit een geschonden ochtendland, die

 

zich behoedzaam buigt over het winterwitte lichaam

 

van de vrouw in het blind geworden ledikant van

 

A.J. Muetgeert, veehouder te Kinderveen,

 

 

 

het aan te korte levens van konijnen, kippen en

 

fazanten bot geworden mes van een goedmoedig menens

 

in de anders zo vaste hand van A.J. Muetgeert,

 

veehouder te Kinderveen,

 

 

 

de uit de regels lopende woorden in de plaatselijke

 

krant, op de mat achter de deur van het lege huis

 

van A.J.M., veehouder te K. en de verderop etende

 

dieren.

[p. 49]

Stoet

Wij vormen met elkaar de stoet.
Wij zijn de rouwenden, die over
droefgeslepen grind en met
gelijke pas, in geklede jas,
de oude man begraven van hiernaast.
En daarmee ook de slopende
vervilting van zijn darmen,
de nervatuur van zijn steeds
jong gebleven handen,
veertig - vijfenveertig
ook nog nooit voorbij.
Wel zijn felgekleurde liefde
voor twee vrouwen, anders
dan de zijne, verkommerd
tot zwart-wit en later
korrelig geworden.
Zijn steeds meer ingedikte
woede, die nog weegt.

Versomberde gouache, geleefd
in tegenstreken, meer dan
streken, ontkleurd in duur.
Wij lopen in zijn laatste
bovengrondse uur en hoog
boven ons in de open, blauwe
lucht trekt een vliegtuig
joelend de levende wereld in.^*

* Het slot van dit gedicht, ‘hoog / boven ons in de open, blauwe / lucht trekt een vliegtuig / joelend de levende wereld in’, is ontleend aan De Zondagsjongen van Cherry Duyns.