De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 69]

Vier gedichten
Marc Tritsmans

Hoeve

Zo lang waren grenzen hier haarscherp en
onveranderd bewaard. Van vader op zoon
werd steevast met de handen laag op de rug
langs de moestuin onder de notelaar tot bij
de meidoornhaag geslenterd. En ook binnen

de muren kon blindelings worden gegaan:
warmte vond je rond de kachel slapen
was boven de stal. Dit was het heelal
waarrond de rest van de wereld mocht
bewegen. Op een van de overwoekerde

paden slaat nu iemand geduldig mortel
van stenen. Ontmantelt koelbloedig dit
nog ademend huis. Wat blijft is deze
oeroude, onverplaatsbare lucht waaruit hun
bonkige levens nimmer willen verdwijnen.

[p. 70]

Essentie

Gevraagd naar wat hij dan
zou meenemen naar een godverlaten
plek, slaagde hij erin om bijna
alles zonder veel spijt overboord
te laten verdwijnen. Tot hij

niet meer durfde te bekennen
wat het laatste was dat restte.
Iets dat hem, trouwens nog een
jongen, had gedwongen om te
blijven tussen deze eindeloze

velden. Dat hij zonder dus zou
sterven. Ongetwijfeld. Zonder
de geur van pasgemaaid gras.

Zondig

Geen grotere zonde dan deze dagen
niet met brandende hartstocht
te zijn waar het leven zich uitleeft
als nooit en als altijd tevoren

vlakbij het behoedzaam en kunstig
ontplooien van al dit vochtige
nog doorzichtige dat zich enkel
door zachtste vingers laat raken.

Dat dit waanzinnig fluiten van zo
hevig elkaar het hof makende vogels
het bodemloos geuren van losbandige
planten ons dus onbewogen zou laten.

[p. 71]

Eerlijk

Ik val niet voor parken met keurige
paden en gekortwiekte struiken.
Ze zijn als kunstig gebeeldhouwde
vrouwen maar die zich zo makkelijk
laten veroveren dat ze al door
iedereen werden gehad. Neem dan

de eerlijke landschappen waar van
iedere minnaar schroom en geduld
wordt geëist en geen andere blikken
nog toegang verkrijgen. Hier gelden
geen duidelijke regels of wetten.
Je zoekt het maar uit, komt er doorheen

of raakt er voorgoed in verstrikt.