De Tweede Ronde. Jaargang 16



[pagina 66]
Twee gedichten Hanneke van Schooten Hoe je verdween Hoe je verdween in de bocht van de gang en ik je riep, zoals je roept in dromen op spreektoon, alleen de naam genoeg om je terug te laten komen. Je kwam, niet langer op de rug gezien, niet bang en zonder aarzelen naar mij toe, de grond vast onder je voeten, ik liep je tegemoet. Tijd spaar ons uit, vereven het verschil, breng ons voorgoed in lijn met dit bewegen, met elkaar en zet ons stil, bewaar ons van de jaren en van kou. Wacht, zei je, ik kom wel bij jou.
Staan Van alles wat ommuurd is deze kamer van alle uren steeds dit ogenblik jij zo buigzaam in je spreken en ik gevangen in een stille schrik aandachtig gekeken naar de rand rondom je ogen, vertakt als de geleding van je hand lenig meegebogen in een klein gebaar zo onvoltooid in woorden en in elkaar blijven wij staan, vast in aanhoudend stromen de boom die van gedaante wisselt achter het raam, hier krijgt het betekenis je stem, de klank van haperen gered je lichte stap door het vertrek, je spitse vingers toen je voorzichtig je bril hebt afgezet.