De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 54]

Nederlandse poëzie

[p. 55]

Twee gedichten
Catharina Blaauwendraad

Inscriptie

Haar minnaar schrijft gedichten op haar huid.
In elke porie raakt een woord verloren.
Dan ademt zij verbaasd een rijmklank uit
en geeft een naam aan wat nog niet geboren,

nog niet verwekt is zelfs. Maar een geluid,
het zachte ruisen van het rijpe koren,
werpt in de nog oningezaaide voren
onuitgesproken schaduwen vooruit.

Van de gedachte is de wens de vader.
De moeder is de stille mogelijkheid
die wacht totdat de wensen wortel schieten.

Ze heeft geen haast. Geen woord brengt wensen nader.
De toekomst is een onderhuidse tijd,
haar huid wil van de huidige genieten.

[p. 56]

Kortsluiting

Een stem van ver, een klank die me verraadt,
een kind dat zingt tussen de regels door.
Ik ben een mond met ingelegd ivoor
en heb mijn hart omhuld met koperdraad.

Je roept het kind. Ik antwoord als het koor
dat waakzaam de tragedie gadeslaat.
Mijn tanden blijven lachen als ik praat.
Achter het koper slaan de stoppen door.

Je lach zet mijn gedachten onder stroom.
Als water aan mijn lippen zijn je vragen
die haast tot drinken dwingen. Maar dan dit:

Ik heb geen dorst. Ik wil een droge droom
en alle dagen zwarte kleren dragen.
Ik wil alleen ontwaken in het wit.