De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 64]

Light Verse

[p. 65]

Op Tiengemeten
Gé van den Bovenkamp

I

De allermooiste vrouwen van dit land,
verblijven op het eiland Tiengemeten.
Er zijn slechts weinig mannen die dat weten
want zulke feiten halen nooit de krant.

Ze hebben zich er eeuwen voortgeplant
- geïsoleerd geraakt en dus vergeten -
doch tonen, volgens kenners en estheten,
toch iets wat men omschrijft als ‘flamboyant’.

Die rosse huid, de hooggehakte benen,
het trotse stappen door het jonge gras:
mij blijven ze, als connaisseur, steeds boeien.

Het mooiste is wanneer ze als Sirenen,
tot aan hun dijen in het struikgewas,
melancholiek over het water loeien.

[p. 66]

II

Op Tiengemeten leeft een narrig volk
dat van passant noch drenkeling wil weten.
Ook heeft men er de pest aan catecheten
en ver komt u er niet zonder een tolk.

Kunstig bewerkt met broodmes, bijl of dolk
krijt menig vreemdeling zijn laatste kreten
terwijl hij, met de roede afgebeten,
gedumpt wordt in een buitendijkse kolk.

Doch haalt u na een helletocht de kroeg,
dán zijn er kansen om te overleven
wanneer het u die nacht niet tegenzit.

Het tappen gaat er door tot 's morgens vroeg
en als u scheutig rondjes hebt gegeven
wordt u er zelfs benoemd tot Tientjeslid.

III

Ik laat me regelmatig inspireren
door Tiengemeten in het Haringvliet.
Wat zeg je? Ken je Tiengemeten niet?
Dan zal ik je uitvoerig informeren.

De reiziger die er komt recreëren
en die de uitgestrekte stranden ziet,
denkt: Zelfs het Caraïbisch zeegebied
kan me voorlopig niet meer imponeren.

Je slentert 's avonds, na je zonnebad,
langs winkeltjes, drinkt wijn, koopt wat garnalen...
En altijd is er ergens wel een feest.

Boven het centrum van de oude stad
roepen de klokken van twee kathedralen!
Helaas ben ik er zelf nog nooit geweest.