De Tweede Ronde. Jaargang 16

[p. 85]

Twee liedjes
Jos Versteegen

Onsterflijkheid

Mevrouw Van Dijk was achter in de vijftig.
Ze deed aan sport en voelde zich niet oud.
Ze dacht: Zou ik de honderd kunnen halen
als ik mijn lichaam heel goed onderhoud?
Haar lijfblad was al dertig jaar Het Beste
en daarin stond het antwoord op haar vraag:
U kunt uw leven onbeperkt verlengen.
Zwem elke week van Londen naar Den Haag
of omgekeerd natuurlijk, van Den Haag naar Londen.
Per meter wint u dan gemiddeld drie seconden.

Mevrouw Van Dijk had alles doorgelezen
en dacht opeens: Ik voel dat mij dat lukt.
Al wordt het ploeteren en pezen,
ik ga de strijd aan met de tijd.
Ik zoek onsterflijkheid.

Mevrouw Van Dijk nam op een mooie zondag
de trein van acht minuten over vier.
Ze had haar badpak thuis al aangetrokken.
In Scheveningen sprong zij van de pier.
Hoe energiek doorkliefde zij de golven!
Hoe stoer en krachtig was haar vlinderslag!
Ondanks een hagelbui en lichte stormen
bereikte zij de Theems op donderdag.
Het sportjournaal vertoonde beelden, live, uit Londen:
vlak voor het parlement zwom zij een ereronde.

Mevrouw Van Dijk werd unaniem geprezen.
Het stond in alle kranten afgedrukt:
Die vrouw moet zeer dynamisch wezen.
Zij gaat de strijd aan met de tijd.
Zij zoekt onsterflijkheid.

[p. 86]

 

Elke week doorkruiste zij de rusteloze baren

 

en zij was nog nooit zo kerngezond en slank.

 

Door te zwemmen won zij uren, dagen, maanden, jaren,

 

ook al strandde zij soms op de Doggersbank

 

en al werd zij bijna door een tanker overvaren.

 

Maar op zes april rond lunchtijd is het misgegaan.

 

Midden op de Noordzee werd zij nagezeten

 

door een horde zoute haring, en die viel haar aan.

 

Dat zij schoon tot op het bot werd opgevreten

 

scheelde zeker vijfentwintig jaar van haar bestaan.

 

Toen de haring was gevangen, en verkocht in Londen en Den Haag,

 

leefde u, mevrouw Van Dijk, kortstondig voort in onze volle maag.

 

 

 

Mevrouw Van Dijk is van haar koorts genezen.

 

Wreed werd zij uit ons midden weggerukt.

 

Ik zag haar door het water racen:

 

zij ging de strijd aan met de tijd,

 

zij zocht onsterflijkheid.

 

Helaas, zij is niet meer,

 

maar elke keer

 

dat ik als huldeblijk

 

dit roerend levenslied laat horen,

 

wordt u, mevrouw Van Dijk,

 

voor een minuut of twee herboren.

[p. 87]

Televisiekok

Voor Joop Braakhekke

Ooit was ik televisiekok
en voor de soepen die ik trok
bleven miljoenen mensen thuis.
Ik maakte af en toe een grap,
ik nam een glaasje en een hap
en stond te dansen bij 't fornuis.
Ik was beroemd en populair
en kookte reuze culinair,
met kokosboter en olijven.
Ik hield van kreeft en velouté,
van verse peper om daarmee
de hertebiefstuk in te wrijven.

Nu zit ik thuis met pindanoten
en kijk de hele dag TV.
Ik voel me oud en uitgestoten,
een werkeloze telt niet mee.

En was het Hollands of Bengaals,
ik bakte altijd iets speciaals
met wilde kruiden of banaan.
Ik droeg een schortje op mijn pak,
gesponsord door de Teleac.
Het was gewoon een wereldbaan.
En in het kookboek van m'n moe,
een Indiaanse uit Peru,
vond ik recepten en adviezen:
Hoe maak je condor-eitjes klaar?
Braad oude lama's niet te gaar
omdat ze dan hun smaak verliezen.

Nu zit ik thuis met pindanoten
en kijk de hele dag TV.
Ik voel me oud en uitgestoten,
een werkeloze telt niet mee.

[p. 88]

 

Toen kwam die vreselijke slag.

 

Het was op werelddierendag,

 

live in 't program van zeven uur.

 

Ik bluste net de kwartels af,

 

flambeerde neushoorn en giraf,

 

een zeehond lag in de frituur.

 

En plotseling stond op de set

 

een man van Greenpeace met een pet,

 

die zei dat ik me had misdragen.

 

Ik liep van woede purper aan.

 

Hij is de stoofpot ingegaan.

 

Diezelfde dag ben ik ontslagen.

 

 

 

Nu zit ik thuis met pindanoten

 

maar 's avonds, als geen mens het ziet,

 

als heel mijn flat is afgesloten,

 

dan eet ik bietjes met parkiet.