De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 190]

Laura aan de piano
Friedrich Schiller
(Vertaling Wim Jonker)

Zodra jij, Laura, maar de toetsen raakt
sta ik versteld, als tot een beeld hermaakt,
maar lichaamloos en zonder zwaartezin.
Door jouw macht, heersend over dood en leven,
wordt heel mijn wezen duizendvoud doorweven
met mensenmin.

Zachter en vol eerbied fluistert
dan de wind die naar je luistert;
en, gegrepen door de zang,
komt de eeuwige ommegang
aller gelukzaligheden
luisterend naar binnen treden.
Toveres! hen dwingt je spel,
mij je blik. O zoet bestel!

Wellusts harmoniegewemel
stroomt de snaren tomeloos uit:
engelwiekslag die de hemel
voor de aardse ziel ontsluit!
Als de schepper die de zonnen
voortbracht uit de nooit begonn
chaos, schept der klanken mach
licht en luister in de nacht.

Laura am klavier

Wenn dein Finger durch die Saiten meistert,
Laura, jetzt zur Statue entgeistert,
jetzt entkorpert steh' ich da.
Du gebietest uber Tod und Leben,
machtig, wie von tausend Nervgeweben
Seelen fordert Philadelphia.

Ehrerbietig leiser rauschen
dann die Lufte, dir zu lauschen.
Hingeschmiedet zum Gesang
stehn im ew'gen Wirbelgang,
einzuziehn die Wonnefulle
lauschende Naturen stille.
Zauberin! mit Tonen, wie
mich mit Blicken, zwingst du sie.

Seelenvolle Harmonieen wimmeln,
ein wollustig Ungestum,
aus den Saiten, wie aus ihren Himmeln
neugeborne Seraphim;
wie, des Chaos Riesenarm entronnen,
aufgejagt vom Schopfungssturm, die Sonnen
funkelnd fuhren aus der Nacht,
stromt der Tone Zaubermacht.

[p. 191]

[Nederlands]

Nu eens ruist kristallen water
over grint met zacht geklater;
dan weer schuimt een waterval
langs een rotswand naar een dal.
Tronend in majesteit dondert de pracht
van 't orgel, maar zwicht voor de machteloze macht
van een teder gerucht
en een smekende klacht
Een espeboom zucht,
een bosnimfje lacht.

Het einde komt... verloren zielen schreien...
nachtzwarte doodswoestijn... gefluister van harpijen...
slechts de Cocytus zwalpt en slijpt haar jammerdal...
nu zwijgt het Al... nu galmt de laatste val...

Meisje, hoe kan dit? Heb je een verbond
met zaligen wier wijsheid je verstond?
Vanwaar die rijkdom waar mijn hart bij breekt?
Is het Elysium dat door je spreekt?

[Duits]

Lieblich jetzt, wie uber glatten Kieseln
silberhelle fluten rieseln,
majestatisch prachtig nun,
wie des Donners Orgelton,
sturmend von hinnen jetzt, wie sich von Felzen
rauschende, schaumende Giessbache walzen,
holdes Gesausel bald
smeichlerisch Linde
wie durch den Espenwald
buhlende Winde.

Schwerer nun und melancholisch duster,
wie durch toter Wusten Schauernachtgefluster,
wo verlornes Heulen schweift,
Thranenwellen der Cocytus schleift.

Madchen, sprich! Ich frage, gib mir Kunde:
stehst mit hohern Geistern du im Bunde?
Ist's die Sprache, lug' mir nicht,
die man in Elysen spricht?