De Tweede Ronde. Jaargang 15
(1994)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 168]
| |
Twee gedichten
| |
OrnithologyAscoltavo Charlie Parker. Barbugliava
con mestizia nasale la notte malata.
Charlie Yardbird, la vostra voce subacquea,
le dita ossute dei suoni mi ferivano.
Tutti i congegni della vita erano in mostra,
povere corde strappate, fili di muffa esitanti.
Gli uomini urlavano lontani, impercettibili,
come stormi di corvi infreddoliti.
Ero ormai una città desolata
dal Tamerlano del pianto:
lunghe torri di fumo, di sangue sprizzavano
dai musicali carriaggi.
Continuavo a pentirmi, a pentirmi di tutto.
| |
[pagina 169]
| |
[Nederlands]Ik wist dat ik fout was geweest. Ik knerste
op een piepende scharnier van bitter beklag.
Ik was brandende turf, ik was een spaarpot knekels
in het onverschillige gedrang, in het gewemel
van neonlichten en minachtende reclameborden.
En mijn verwachtingen? Mijn dromen aan flarden?
De aarde loste op in de eeuwen
met een woeste galop van inkten. Linnaeus
keerde terug om de flora te herdopen.
Kom, vrienden, naar het theater van mijn eenzaamheid,
voordat het te laat is.
| |
[Italiaans]Sapevo d'avere sbagliato. Scricchiavo
su una rauca cerniera di acerbi rammarichi.
Ero torba infiammata, ero un gruzzolo d'ossa
nel viavai indifferente, nel formicolío
di luci al neon, di insegne sprezzanti.
E le mie speranze? I miei sogni a brandelli?
La terra si dileguava nei secoli
con un furioso galoppo di inchiostro. Linneo
tornava a ribattezzare le piante.
Salite, amici, nel teatro della mia solitudine,
prima che sia troppo tardi.
| |
[pagina 170]
| |
[2]Op deze magische groene viool
wilde ik blijven spelen, als mijn handen
trefzeker gingen.
Al die inzetten die strandden,
die frenetieke en clowneske bluf
en al dat musachtig springen.
Maar ik steek me toch in mijn oude frak,
al ruikt die muf,
en ik sommeer mijn claque
om over alle valse grepen heen
een deken van applaus te leggen.
Ach leven ziek van confusie,
ach menigte wankel ter been
van tweedimensionale drugsfantasma's,
valse engelen, een illusie
naar Puvis de Chavannes.
Maar jullie, claqueurs, zeg mij onvertraagd
of er straks althans een ietsje rest
van mijn concerten of dat, behalve
het schuim van al jullie enthousiasme,
er niets bij was, desgevraagd.
Op die schitterende groene viool speel ik door,
zolang het mijn handen nog steeds lukt.
Maar mijn vaardigheid gaat, naar ik merk, teloor
en ik voel me steeds meer ontnuchterd, bedrukt.
Maar jullie, claqueurs, verzeker me wel
dat er van mij althans een balk beklijft,
dat er van al mijn moedeloze spel
een kleinigheid leven blijft.
| |
[Italiaans]Su questo magico violino verde
vorrei ancora suonare, se le mani
non brancolassero.
Quanti propositi vani,
che sicumera farnetica e buffa
e che sussulti di passero.
Indosserò tuttavia il vecchio frac,
che sa di muffa,
chiamerò la mia claque,
perchè coi suoi applausi nasconda
le stecche e le stonature.
O vita confusionale,
o barcollante baraonda
di piatti e alloppiati fantasmi,
di angeli falsi, o imposture
da Puvis de Chavannes.
Ma voi, claqueurs, ditemi immantinente
se resterà almeno un filo
dei miei concerti o se, tranne
la spuma dei vostri entusiasmi,
di fatto non c'era niente.
Sonerò ancora lo splendido violino verde,
finchè le mani ce la faranno.
Sento però che la mia destrezza si perde
e crescono il disinganno e l'affanno.
Ma voi, claqueurs, assicuratemi
che di me durerà almeno un rigo,
che delle mie sconsolate sonate
qualcosa resterà vivo.
|
|