De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 102]

De slagwerker
Martin de Haan

Het ritme stolt onder zijn handen
en vormt een kolossaal kristal,
dat flonkeringen doet belanden
waar nooit een lichtstraal vallen zal.

Geen slag, geen plof hoort men ontbranden,
geen klap, geen plotselinge knal:
niets doet de monoliet verzanden
in een geluidenwaterval.

Dan breekt het ding in duizend scherven.
Hij laat ze kort de zaal door zwerven
en stort ze uit over 't publiek.

Applaus volgt; ogen overleggen
en schitteren, als om te zeggen:
‘Waarachtig, zo maakt men muziek!’