De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 159]

Zes gedichten
Luíza Neto Jorge
(Vertaling Piet Janssen)

Ik kom van binnen, de deur ging open

Ik kom van binnen, de deur ging open:
niet alle uren van dag en nacht
zal ik kunnen zien van opkomst
tot ondergang en ergens in het midden de eilanden.

Bliksemstralen spelen boven de wereld.
Licht dat ik me enkel verbeeld, slaat me neer,
op mijn andere wang is schaduw nog.

Zonnebaden
op het eerste zand van de ochtend.
Tederheden op mijn huid en uit het labyrint enkel
het krampende draaien van het lichaam.

Venho de dentro, abriu-se a porta

Venho de dentro, abriu-se a porta:
nem todas as horas do dia e da noite
me darão para olhar de nascente
a poente e pelo meio as ilhas

Há um jogo de relâmpagos sobre o mundo.
De só imaginá-la a luz fulmina-me,
na outra face ainda é sombra.

Banhos de sol
nas primeiras areias de manhã.
Mansidões na pele e do labirinto só
a convulsa circunvolução do corpo.

[p. 160]

[2]

De scene is een andere nu, verzengend
die van de eerste uren van de explosie.
Bloemen die verschijnen, verdwijnen. Een zoon
die masturbeert.

Natuurramp in klein formaat, paradijs
in staafvorm, sint sebastiaan doelwit
van onderhuidse naalden.

[Portugees]

A zona agora é outra, tórrida
a das primeiras horas da explosão.
Flores descontínuas. Um filho
masturbando-se.

Cataclismo a copo, paraíso
em barra, são sebastião alvo
de agulhas hipodérmicas.

[3]

Wij, die de dood berekenen,
we gaan niet zomaar onrustzaaiend
de wereld in. We voeden ons met
kleinere wezens

zachte neons gecontroleerd
door kindervreters, zeepbellen
die in stilte uiteenspatten.

En naar de holtes van het zaad, naar de tedere ader van de
baarmoeder
eeuw na eeuw keren we weer.

[Portugees]

Nós, que medimos a morte,
não entramos de roldào dessossegando
o mundo. Alimentamo-nos de seres
menores

néons macios controlados
por ogres, bolas de sabão
que em silêncio estoiram.

E às jazidas do sémen, ao tenro veio da
madre
século após século retomamos.

[p. 161]

Het vuur

Ik bekijk me in de ogen
van mijn tweelinghelft
(haar ogen in de afwezige
van mij)
en steeds zie ik
onveranderlijk flonkerend
een vuur

Alles rondom mij is al
onder zovele bundels zon
verkleurd
achter zovele vale gordijnen
bespied

Maar de schitter
in de spiegel waaiert uit
zoals in de pupil
het licht van de Meesteres

A lume

Olho-me nos olhos
do meu gémeo
(seus olhos nos meus
ausentes)
e sempre vislumbro
fixo e refulgente
um lume

Já tudo à minha volta
de tantas résteas de sol
descoloriu
de tantas cortinas baças
grelou

Porém o resplendor
no espelho alastra
como na pupila
a luz da Mestra

[5]

Ik leef in modder
op de rand van overlopen.
In de krater.

Ik leef in bed
op spijkers, glas
roofdiertanden

Ik leef in vlammen.
Het vuur hechtte zich aan het pak
dat dood aan leven
paart.

[Portugees]

Vivo em lama
à beira do derrame.
Na cratera

Vivo em cama
de pregos, vidros
dentes de fera.

Vivo em chama.
Pegou-se o fogo ao fato
que morte e vida
irmana.

[p. 162]

[6]

‘Het vuur moet om allen verbranden, publiek en acteurs, tezelfdertijd’
L.M. Cintra

Ze stierf met de dag
de trouwe zon die ons verwarmde
en er kwam een andere zon
verwoestend.

Ook zij liet ons
op toneel, alleen
verdelgde acteurs

En er kwam een nieuwe zon
wanstaltig
en weer een dag zonder geur en heerlijkheid

Het bliksemen van de hoogste acteur
een ijle stem kaatst het weer
in het hart van wie ernaar luistert
vóór het donderen de siddering.

[Portugees]

‘O fogo há-de queimar-nos a todos, público e actores, ao mesmo tempo’
L.M. Cintra

Morreu com o dia
o sol fiel que nos aquecia
e veio outro sol
depredador

Também ele nos deixou
em cena, sós
extintos actores

E veio outro sol
desfigurado
e outro dia sem cheiro e sem sabor

A fulgurância do supremo actor
um fio de voz a repercute
no coração de quem lhe escute
anterior às réplicas o tremor.

A Lume, 1989