De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 54]

Twee gedichten
Klaas de Wit

Ontmoeting te Fátima

Voor Angela

Over het blakerend lege zonneplein
- (geen mensenmassa's wachtend op een teken,
geen schare dorstenden aan de fontein,

de lucht nog onvervuld van donderpreken
uit luidsprekers in serie opgesteld;
enkel een vrouw uit noordelijker streken,

wegschuilend voor het thermische geweld) -
kruipt een zwart figuurtje; de bleke jongen
die haar voetje voor voetje vergezelt

heeft haast geen lucht meer in zijn ijle longen,
mompelend in het uur van onzen dood
waar hij zo dikwijls luidkeels heeft gezongen;

de knieën van de oude vrouw zijn rood
van bloed, ze kan elk ogenblik bezwijken,
gezegend is de vrucht van uwen schoot...

Tot zij (afkomstig uit het land der dijken
waar alles goed en wel geregeld is)
er heen holt om niet langer toe te kijken

en hun, uit schaamte dan wel ergernis,
de steun te bieden van haar sterke armen.
Het antwoord schittert vlijmend als een kris:

laat ons met rust, Maria heeft erbarmen.

[p. 55]

Columbus op het strand

Lissabon, 1482

Zijn wereld paste niet in een plat vlak -
Starend naar de traag aanrollende golven
waarvan de voorste steeds weer brak

(ze naderden als horden grijze wolven
vanaf een licht gekromde horizon,
de ene onder de andere bedolven)

wist hij: achter die kromming was de bron,
de voedster van zijn knagende verlangen,
de enige die het heimwee stillen kon

waarin hij nu al jarenlang gevangen,
dromend van een Westelijk Paradijs,
aan deze godvergeten kust bleef hangen;

en zo, aan 't eind van elke nieuwe reis
als uit het kraaienest het Land-
in-Zicht weerklonk, betaalde hij zijn prijs.

Hij schreef zijn twijfels in het natte zand:
zal ik een Nieuwe Wereld gaan verwerven
met roem en goud als lokkend onderpand,

of toch de Oude blijven overzwerven
aan boord van mijn karveel De Nostalgie -
liever de warme droom om aan te sterven

dan leven in gestolde fantasie?