De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 50]

Twee gedichten
Rina van der Wel

Land

Een middag, jaren geleden. wolken
kalm uitgeplozen boven mij en lager aan de lucht
zo'n lichtbaan waarvan jij ooit zei: ‘als
dat een land was zou ik erheen gaan.’

ik ging naar jou, de weg
was langs het kanaal gelegd, een lineaal
van rust en recht, wanneer mijn leven zich
daar eens naar voegen wou? nu

het kanaal gedempt, aan stilte
en de wind gegeven je fabriek: roodsteen
verdonkerd met de tijd, somber als de wet
van arbeid, plicht, eentonigheid - waar iedereen

is weggegaan, ook jij. mijn hand
streelt langs de stenen: ik
ben nog van dit land.

[p. 51]

Tischgesellschaft mit Ausblick in den Garten^*

Voornaam gezelschap, nauwelijks ingetogen
gevangen in secure lijnen. daarbovenop
weer glas. leven hermetisch afgesloten, niets
kon ertussen komen, je ziet hoe mooi het was

maar vormloze vlekken, roestbruine
wolken groeien onbewogen, gescheiden
van wat onder hen bestaat
traag en voorgoed over de plaat

waarop intussen het leven altijd
onwetend van dit plan is gebleven
tot aan het eind toe verder leeft

hoe smal en klein is de bediende maar hij heeft
een zware schaal met fruit hoog opgeheven
al is zijn borstkas bijna weggevreten
het oog maakt af wat er ontbreekt

boezem en been bestaan niet meer maar toch
aan tafel een dame op schoot van een heer

kijk een oor herinnert nog aan de bokaal
waaruit de wijn geschonken werd. de straal
is weg, het glas is vol

en bij de openslaande deur met uitzicht op de tuin
de vijver en de verre bomen
staat iemand haast onaangepast
van het gezelschap afgekeerd. half
weggebeten is zijn hoofd. misschien
wou hij eruit naar wat
de tuin belooft, om daar
te zijn: onaangetast.

* Het betreft hier een zg. ‘Hinterglas’ uit de Barok, een voorstelling die direct achter het glas lijkt te zijn getekend en ingekleurd, zodat ze als het ware met het glas samenvalt. In de loop der tijd zijn op de plaat beschadigingen ontstaan.