De Tweede Ronde. Jaargang 15



[pagina 39]
Drie gedichten Jan Kostwinder Liaison Mag het raam open? De witte dame die mij schaduwde in het antiquariaat maakt mij desperaat als toen. Mijn hoofd schuw op haar kussen, de glimlach zuurzoet op haar lippen - valbijlen hingen in de baldakijnen. Een dronk en een grande dame blanche op de dame van cultuur, opnieuw tegenover mij gezeten. Zou zij genegen zijn? Ze geeft een knikje, en zie: zij heeft het raam gesloten.
Zomers Heb je nog altijd dat laatje met geheimen, of is dat van vroeger? Hoe je handen die glimmende bladen lieten ritselen - weet je dat nog? Er moest iets gebeuren in die zomers vol stilte en stilstand. Plotseling kon de deur van je kamer door de vader worden opengetrokken maar spoedig zou je in de zonnewagen van het verlangen opgenomen worden. Nu kijk je naar de vrouw, gelaten. Zoals dat gaat: een laatje wordt een la en een la wordt een lade.

[pagina 40]
Asdag Mooi was ze, als regen van Ierland, als een oude ansichtkaart. Een danseres, een sirene met woeste haren. Waar is ze nu, in de velden tussen de varens, in een bootje? Ze heeft een gordijntje voor haar ogen neergelaten, ze rookt een filtersigaret. Op een schommel in de wind denkt zij aan wilde bloemen, vraagt de dood belet. Maar daarvoor was haar rok te paars, danste ze veel te bloot op tafel, was haar stem te hees, haar mond te gulzig - de handen in haar schoot zijn rusteloos gebleven. In een tuin vol wolken reikten regenwormen naar de zon.