De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 41]

Zusje dood
Johanna Kruit

1

Ik droomde je in mijn gedicht.
We reden op zwarte paarden.

Oorlog was ver. Gevlucht waren we
voor geweld en gingen overal doorheen.

We galoppeerden voorbij het laatste duin.
De paarden bewogen hun oren.

Misschien ook konden zij het inslaan van
granaten op mijn netvlies horen.

2

Gevlogen: los van jou kon ik nog zijn, maar hoe?
Je vangt me in je vleugels, vouwt ze toe.

Overal uitzicht op wat is.
Duizelig word ik van wat je mist.

Laat me maar los, laat me verdomme gaan.
Of durf je niet? Ik zal te pletter slaan.

[p. 42]

3

Dat nacht vergeet? Was het maar waar:
dwars door het duister kom je aan.

Ik ben je beu, bekijk het maar,
ik sluit het raam, vergrendel deuren.

Ren niet zo om het huis
je hebt niets meer te willen.

Er is gebeurd wat moest gebeuren.
Je hoeft niet zo naar me te gillen.

4

Mijn zusje kiest voor dromen.
Zij zweeft voorzichtig om me heen.
Ik kan haar niet vertalen.

Ik hou mijn woorden in.
Maar altijd als het donker is
begint ze weer te schijnen.

Sprekend weet ze soms te leven.
De stilte die is opgebruikt
zet zij weer vol geluid.

Steeds sta ik aan het water
waar zij begint te komen
en denk haar in en uit.