De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 37]

Twee gedichten
Juliën Holtrigter

Lougharnes, Wales 1986

Toen, daar, halverwege de heuvel,
bij het graf met de onnozele bloemen,
onder invloed van de regen, de zee
beneden, de drank - drijfzand, doedelzak
van de dood - en de lente - verwoed toch
zongen de vogels -, hielden wij elkaar
overeind, elkaar kussend, te luid, veel
te luid roepend: Hier ligt hij!

De volgende dag kwam ik terug, alleen,
nuchter - Dylan Thomas, las ik opnieuw -,
om te kijken van daar naar de baai,
liep ik achterwaarts door het hoge gras
een vers gedolven graf in en schreeuwend,
schaterlachend klom ik eruit, stond ik op,
vluchtte ik beschaamd daarvandaan naar
de kroeg, zijn kroeg, naar pen en papier.

[p. 38]

Jonge berk

Word je wakker met een verkeersader tussen
je oren, een vuile geluidsband, geruis zonder
einde, op een dag hoor je niets meer, zegt
men, behalve bij zuidwestenwind, vrijwel
iedere morgen: het halve land op weg naar
de andere helft, om geld te maken.

Kijk je uit het raam om te zien welke kant
het opgaat met de wereld. Het wintert.

De winter mag kalm zijn en wijd, maar is meestal
bleek en leeg, uitgehold als een weg in
een overbekend perspectief, met grijze bomen
als afgeleefde mannen of vergeten dames,
stijfjes, ja bijna gestold.

Zie je op de parkeerplaats een meisje dat,
zou je zeggen, zojuist een jonge vrouw is
geworden, zo soepel, zo strak als een berk
loopt ze daar
door deze oude, vermoeide wereld.

Ben je de dag doorgekomen, sluit je je ogen,
zoek je het donker voorbij het denken.