De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 147]

De gedichten voor de Zwarte Venus^*)
Charles Baudelaire (Vertaling Peter Verstegen)

XXII
Exotisch parfum

Als ik in warme herfstnacht, met mijn ogen dicht,
Het zwoel aroma van je borsten in wil drinken,
Ontrolt er zich een lieflijk strand dat ligt te blinken
Onder een hete zon met een eentonig licht.

't Is een loom eiland waar de vreemdste bomen staan,
Waarvan de takken met saprijke vruchten prijken,
De mannen zijn er slank en sterk, de vrouwen kijken
Je steeds verrassend frank en openhartig aan.

Door jouw geur meegevoerd naar dat heerlijk klimaat,
Zie ik een ree met zeelui die hun zeilen reven
Waar nog de last van 't varen op te lezen staat,

Terwijl het zoet parfum van groene tamarinden,
Dat mij het neusgat spert en op mij toe komt zweven,
Zich in mijn ziel met hun gezang lijkt te verbinden.

*) Jeanne Duval was de voornaamste vrouw in het leven van Baudelaire, een mulattin wier vermoedelijke grootmoeder als slavin verkocht was aan een bordeel in Nantes. Zelf was ze soubrette geweest en speelde ze een rol in de Parijse demi-monde. Met haar heeft Baudelaire zo'n tien jaar, af en aan, een moeizame verhouding gehad. De liefdesgedichten waartoe zijn ‘zwarte Venus’ hem inspireerde, behoren tot zijn mooiste werk.

XXII
Parfum exotique

Quand, les deux yeux fermés, en un soir chaud d'automne,
Je respire l'odeur de ton sein chaleureux,
Je vois se dérouler des rivages heureux
Qu'éblouissent les feux d'un soleil monotone;

Une île paresseuse où la nature donne
Des arbres singuliers et des fruits savoureux;
Des hommes dont le corps est mince et vigoureux,
Et des femmes dont l'oeil par sa franchise étonne.

Guidé par ton odeur vers de charmants climats,
Je vois un port rempli de voiles et de mâts
Encor tout fatiqués par la vague marine,

Pendant que le parfum des verts tamariniers,
Qui circule dans l'air et m'enfle la narine,
Se mêle dans mon âme au chant des mariniers.

[p. 148]

XXIII
De lokkenvracht

Vervoering van tot in de hals kroezende vacht!
O krullen! o parfum vervuld van nonchalance!
Moge mijn donker bed toch zijn bevolkt vannacht
Met de herinnering aan deze lokkenvracht,
Die ik als halsdoek in de wind wil laten dansen!

Een Azië dat smacht, een Afrika dat gloeit,
Heel een uitheemse wereld, bijna omgekomen,
Leeft in jouw diepten, woud dat zo welriekend bloeit!
Zoals een andere geest met de muziek vervloeit,
Zo drijft mijn geest, o liefste mijn, op jouw aromen.

Ik ga naar waar, vol sap en leefkracht, mens en boom
Onmachtig worden van een zon die kan verzengen;
Lokken vol kracht, breng mij erheen op snelle stroom,
Jij bent, mijn ebben zee, een luisterrijke droom
Van zeilen, roeiers, wimpels, masten, ra's en stengen:

XXIII
La chevelure

O toison moutonnant jusque sur l'encolure!
O boucles! O parfum chargé de nonchaloir!
Extase! Pour peupler ce soir l'alcôve obscure
Des souvenirs dormant dans cette chevelure,
Je la veux agiter dans l'air comme un mouchoir!

La langoureuse Asie et la brûlante Afrique,
Tout un monde lointain, absent, presque défunt,
Vit dans tes profondeurs, forêt aromatique!
Comme d'autres esprits voquent sur la musique,
Le mien, ô mon amour! nage sur ton parfum.

J'irai là-bas où l'arbre et l'homme, pleins de sève,
Se pâment longuement sous l'ardeur des climats;
Fortes tresses, soyez la houle qui m'enlève!
Tu condens, mer d'ébène, un éblouissant rêve
De voiles, de rameurs, de flammes et de mâts:

[p. 149]

[Nederlands]

Een haven waar het davert, waar zich mijn gemoed
Aan klanken, kleur en geur te goed doet, ongehinderd,
Waar menig schip dat glijdt door goudsatijnen gloed,
Zijn wijde armen spreidt, de majesteit begroet
Van een klaar hemelruim dat steeds van hitte zindert.

Steeds doop ik mijn gezicht, dronken van tederheid,
In deze zwarte zee waarin de ander spiegelt;
En mijn geslepen geest, door het gedein verleid,
Vindt jou daar zeker weer, vruchtbare ledigheid!
Omgeurde werkeloosheid die mij eeuwig wiegelt!

Nachtblauw haar, paviljoen van strakke duisternis,
Jij hebt mij het azuur van 't hemelruim ontsloten,
En in de strengen van jouw donzen wildernis
Bedrink ik mij vol vuur aan geur die mengsel is
Van muskus, teer en van olie van kokosnoten.

Heel lang! Voor eens en al zal ik in jouw zwaar haar
Robijnen zaaien, parels en saffieren ringen,
Opdat je nooit voor mijn verlangen doof bent, maar
Steeds de oase waar ik droom, de wijnzak waar
Ik mij uit laaf aan nectar van herinneringen.

[Frans]

Un port retentissant où mon âme peut boire
A grands flots le parfum, le son et la couleur;
Où les vaisseaux, glissant dans l'or et dans la moire,
Ouvrent leurs vastes bras pour embrasser la gloire
D'un ciel pur où frémit l'éternelle chaleur.

Je plongerai ma tête amoureuse d'ivresse
Dans ce noir océan où l'autre est enfermé;
Et mon esprit subtil que le roulis caresse
Saura vous retrouver, ô féconde paresse,
Infinis bercements du loisir embaumé!

Cheveux bleus, pavillon de ténèbres tendues,
Vous me rendez l'azur du ciel immmense et rond;
Sur les bords duvetés de vos mèches tordues
Je m'énivre ardemment des senteurs confondues
De l'huile de coco, du musc et du goudron.

Longtemps! toujours! ma main dans ta crinière lourde
Sèmera le rubis, la perle et le saphir,
Afin qu'à mon désir tu ne sois jamais sourde!
N'es-tu pas l'oasis où je rêve, et la gourde
Où je hume à long traits le vin du souvenir?

[p. 150]

XXVI
Sed non satiata

Jij wondere godin, jij omber van de nacht,
In je parfum vermengt zich muskus met havanna,
Jij werk van tovenaar, de Faust van de savannah,
Jij heks met ebben schoot, kind van de middernacht.

Liever dan Kaapse wijn of opium wil ik
't Elixir van je mond, die dans van liefde, smaken;
Als, bij jou op ontdekkingsreis, mijn lust zal blaken,
Laaft zich mijn onlust aan de bronnen van je blik.

Je zwarte ogenpaar, vensters van je natuur,
Giet daaruit, duivelin, niet al dat wrede vuur,
Ik ben de Styx niet die wel negen maal omhelst,

En ach! ik kan niet, Furie, in genot het felst,
Om je te temmen en je in het nauw te drijven,
Als een Proserpina in jouw hels bed verblijven.

XXVI
Sed non satiata

Bizarre déité, brune comme les nuits,
Au parfum mélangé de musc et de havane,
Oeuvre de quelque obi, le Faust de la savane,
Sorcière au flanc d'ébène, enfant des noirs minuits,

Je préfère au constance, à l'opium, au nuits,
L'élixir de ta bouche où l'amour se pavane;
Quand vers toi mes désirs partent en caravane,
Tes yeux sont la citerne où boivent mes ennuis.

Par ces deux grands yeux noirs, soupiraux de ton âme,
O démon sans pitié verse-moi moins de flamme;
Je ne suis pas le Styx pour t'embrasser neuf fois,

Hélas! et je ne puis, Mégère libertine,
Pour briser ton courage et te mettre aux abois,
Dans l'enfer de ton lit devenir Proserpine!

[p. 151]

XXVII

In haar golvende kleren die als parels glanzen,
Lijkt zij mij, ook als ze gewoon maar loopt, te dansen,
Zoals een slang die een gewijd jongleur soms laat
Kronkelen om zijn staf in vaste regelmaat.

Zoals het dode zand, 't azuur van de woestijn,
Voor 't menselijke lijden ongevoelig zijn,
En zoals stromingen de oceaan verdelen,
Gaat zij haar eigen gang en niets kan haar nog schelen.

Haar ogen blinken als bekoorlijk mineraal;
In haar symbolische en wonderlijke aard
Waar zich de oude sfinx aan engelreinheid paart,

Waar alles diamant is, glans van goud en staal,
Straalt als een ster zo zinloos, tot in eeuwigheid
Van de steriele vrouw de koude majesteit.

XXVII

Avec ses vêtements ondoyants et nacrés,
Même quand elle marche on croirait qu'elle danse,
Comme ces longs serpents que les jongleurs sacrés
Au bout de leurs bâtons agitent en cadence.

Comme le sable morne et l'azur des déserts,
Insensibles tous deux à l'humaine souffrance,
Comme les longs réseaux de la houle des mers,
Elle se développe avec indifference.

Ses yeux polis sont faits de mineraux charmants,
Et dans cette nature étrange et symbolique
Où l'ange inviolé se mêle au sphinx antique,
Où tout n'est qu'or, acier, lumière et diamants,
Resplendit à jamais, comme un astre inutile,
La froide majesté de la femme stérile.

[p. 152]

XXVIII
Dansende slang

Ik zie graag op je naakte leden,

Lome lieveling,

Zo glanzend als changeante kleding

De lichtspiegeling!

In 't diepste van je donkere haren

Met hun scherpe geur

Van zilte en zwerfzieke baren,

Blauw en bruin van kleur,

Droomt mijn ziel zich gereed te maken

Voor een ver verschiet,

Zoals een scheepje, aan 't ontwaken

In de ochtendbries.

Door zoet en bitter te verhelen,

Staan je ogen koud,

Ze lijken ijzige juwelen,

Half ijzer, half goud.

XXVIII
le serpent qui danse

Que j'aime voir, chère indolente,

De ton corps si beau,

Comme une étoffe vacillante,

Miroiter la peau!

Sur ta chevelure profonde

Aux âcrcs parfums,

Mer odorante et vagabonde

Aux flots bleus et bruns,

Comme un navire qui s'éveille

Au vent du matin,

Mon âme rêveuse appareille

Pour un ciel lointain.

Des yeux, où rien ne se révèle

De doux ni d'amer,

Sont des bijoux froids où se mêle

L'or avec le fer.

[p. 153]

[Nederlands]

Zie ik je gaan met die cadansen,

Schone die zich gaf,

Dan is 't of ik een slang zie dansen

Bovenaan een staf.

Een lome ledigheid omvangt je

Kinderhoofd; die vracht

Wieg je gelijk een olifantje,

Mollig maar toch zacht.

Je lichaam rekt zich uit en buigt zich,

Een rank schip dat rijdt

Over de golven, als het tuig zich

Naar het water vlijt.

Zoals een stroom door dooi gezwollen

Bij gletsjergegrom,

Loopt je het water in de mond en

Rond tanden en tong.

Als drink ik wijnen uit Bohemen,

Bitter triomfaal,

Is 't voor mijn hart een vloeibre hemel

Van sterren doorstraald.

[Frans]

A te voir marcher en cadence,

Belle d'abandon,

On dirait un serpent qui danse

Au bout d'un bâton.

Sous le fardeau de ta paresse

Ta tête d'enfant

Se balance avec la mollesse

D'un jeune éléphant,

Et ton corps se penche et s'allonge

Comme un fin vaisseau

Qui roule bord sur bord et plonge

Ses verques dans l'eau.

Comme un flot grossi par la fonte

Des glaciers grondants,

Quand l'eau de ta bouche remonte

Au bord de tes dents,

Je crois boire un vin de Bohême,

Amer et vainqueur,

Un ciel liquide qui parsème

D'étoiles mon coeur!

[p. 154]

XXXII

Toen ik eens sliep bij een jodin van laag allooi,
Als lijk naast nog een lijk lag ik weer bij te komen,
Begon ik naast dat veile vrouwenlijf te dromen
Van wie ik mij ontzei, een vrouw zo bitter mooi.

Ik zag de majesteit van haar uitheemse tooi,
Haar blik waar lieflijkheid en kracht in samenstromen,
De lokken die haar geurgehelmde hoofd omzomen,
En mijn verliefdheid viel aan nieuwe lust ten prooi.

Wat had ik graag vol vuur je edel lijf gekust,
En van je frisse voetjes tot je zwarte strengen
De schat van mijn liefkozingen tentoongespreid,

Als je maar ooit des nachts een traan zou willen plengen
Die maakte dat, vorstin van ongenaakbaarheid,
Het gloeien van je koude ogen werd geblust.

XXXII

Une nuit que j'étais près d'une affreuse Juive,
Comme au long d'un cadavre un cadavre étendu,
Je me pris à songer près de ce corps vendu
A la triste beauté dont mon désir se prive.

Je me représentai sa majesté native,
Son regard de vigueur et de grâces armé,
Ses cheveux qui lui font un casque parfumé,
Et dont le souvenir pour l'amour me ravive.

Car j'eusse avec ferveur baisé ton noble corps,
Et depuis tes pieds frais jusqu'à tes noires tresses
Déroulé le trésor des profondes caresses,

Si, quelque soir, d'un pleur obtenu sans effort
Tu pouvais seulement, ô reine des cruelles!
Obscurcir la splendeur de tes froides prunelles.

[p. 155]

XXXIII
Postume spijt

Wanneer jij rusten zult, melancholieke schone,
Onder het zwarte marmer van een monument,
En je geen ander lustoord of boudoir meer kent
Dan een verregend grafgewelf om in te wonen,

En als de steen je bange borst drukt en je schoot
Die soepel bleef door iets bekoorlijk onverschilligs,
En aan je hart verbiedt te slaan of iets te willen,
Nadat hij 't zwerfziek reizen aan je voet verbood,

Dan zegt het graf, mijn drooms vertrouweling, tot jou
(Omdat het graf de dichter goed begrijpen zou),
Tijdens de lange nacht dat slaap je is vergaan:

‘Mislukte lichtekooi, wat heb je er nog aan
Dat je niet wist waarover elke dode schreit?’
- En aan jou knaagt de worm als diepgevoelde spijt.

XXXIII
remords posthume

Lorsque tu dormiras, ma belle ténébreuse,
Au fond d'un monument construit en marbre noir,
Et lorsque tu n'auras pour alcôve et manoir
Qu'un caveau pluvieux en qu'une fosse creuse;

Quand la pierre, opprimant ta poitrine peureuse
Et tes flanes qu'assouplit un charmant nonchaloir,
Empêchera ton cocur de battre et de vouloir,
Et tes picds de courir leur course aventureuse,

Le tombeau, confident de mon rêve infini
(Car le tombeau toujours comprendra le poète),
Durant ces grandes nuits d'où le somme est banni,

Te dira: ‘Que vous sert, courtisane imparfaite,
De n'avoir pas connu ce que pleurent les morts?’
- Et le ver rongera ta peau comme un remords.

[p. 156]

XXXVI
Het balkon

Moeder van mijn geheugen, hoogste soeverein,
Jij bent heel mijn genot! jou wijd ik al mijn taken!
Het heugt je nog hoe mooi omstrengelingen zijn,
Het haardvuur dat de avond aangenaam kon maken,
Moeder van mijn geheugen, hoogste soeverein!

Die avonden verlicht door zachte kolengloed,
Of samen op 't balkon, waar roze nevels hingen.
Hoe teder was je borst, wat deed je hart mij goed,
Vaak zeiden we elkaar onsterfelijke dingen
Die avonden verlicht door zachte kolengloed.

Hoe prachtig is de zon bij warme avondval!
Wat is de ruimte weids! wat is het hart toch machtig!
Boog ik me naar je toe, o koningin van al
Wie ik aanbad, was ik je geur, je bloed indachtig.
Hoe prachtig is de zon bij warme avondval!

XXXVI
le balcon

Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses,
O toi, tous mes plaisirs! o toi, tous mes devoirs!
Tu te rappeleras la beauté des caresses,
La douceur du foyer et ie charme des soirs,
Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses!

Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon,
Et les soirs au balcon, voilés de vapeurs roses.
Que ton sein m'était doux! que ton coeur m'était bon!
Nous avons dit souvent d'impérissables choses
Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon.

Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!
Que l'espace est profond! que le coeur est puissant!
En me penchant vers toi, reine des adorées,
Je croyais respirer le parfum de ton sang.
Que les solcils sont beaux dans les chaudes soirées!

[p. 157]

[Nederlands]

De nacht leek als een vestingwal zo dicht te zijn,
In 't donker ried ik 't vuur dat in jouw ogen brandde,
Ik dronk je adem in, o zoetheid! o venijn!
Je voetjes sliepen in mijn broederlijke handen.
De nacht leek als een vestingwal zo dicht te zijn.

Ik weet hoe ik de uren van geluk oproep,
En ik herdenk hoe ik mij aan je knieën vlijde.
Wat baat het mij als ik je lome schoonheid zoek
Buiten jouw hart, jouw lijf waarin ik mij vermeide?
Ik weet hoe ik de uren van geluk oproep.

Die eindeloze kussen, liefdeseden, geuren,
Baart hen opnieuw een afgrond die onpeilbaar is?
Zoals de zon verjongd het hemelruim zal kleuren
Nadat hij met een bad in zee zich heeft verfrist?
- O eindeloze kussen! liefdeseden! geuren!

[Frans]

La nuit s'épaissisait ainsi qu'une cloison,
Et mes yeux dans le noir devinaient tes prunelles,
Et je buvais ton souffle, ô douceur! ô poison!
Et tes pieds s'endormaient dans mes mains fraternelles.
La nuit s'épaississaient ainsi qu'une cloison

Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses,
Et revis mon passé blotti dans tes genoux.
Car à quoi bon chercher tes beautés langoureuses
Ailleurs qu'en ton cher corps et qu'en ton coeur si doux?
Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses!

Ces serments, ces parfums, ces baisers infinis,
Renaîtront-ils d'un gouffre interdit à nos sondes,
Comme montent au ciel les soleils rajeunis
Après s'être lavés au fond des mers profondes?
- O serments! ô parfums! ô baisers infinis!

[p. 158]

XXXVII
De bezetene

De zon heeft zich omfloerst. Doe jij dat evenzeer,
O Maan van mijn bestaan, dek je warm toe met donker,
Ga slapen of ga roken; zwijg maar stil, wees somber,
En stort je in de afgrond van de Onlust neer;

Zo houd ik van je! Niettemin, wanneer jij heden,
Zoals na een eclips een ster weer vaag verschijnt,
Wilt pronken op een plaats door Waanzin ondermijnd,
Mij is het best! Mijn mooie dolk, spring uit je schede!

Ontsteek je ogenvuur aan licht van kandelaren!
't Vuurt je begeerte aan als bruten naar je staren!
Alles aan jou is mij genot of juichend kwaad;

Wees wat je zijn wilt, nacht of rode dageraad;
Er is geen vezel in mijn bevend lijf te vinden
Die niet schreeuwt: Belzebub, jij bent mijn teerbeminde!

XXXVII
le possede

Le soleil s'est couvert d'un crêpe. Comme lui,
O Lune de ma vie! emmitoufle-toi d'ombre;
Dors ou fume à ton gré; sois muette, sois sombre,
Et plonge tout entière au gouffre de l'Ennui;

Je t'aime ainsi! Pourtant, si tu veux aujourd'hui,
Comme un astre éclipsé qui sort de la pénombre,
Te pavaner aux lieux que la Folie encombre,
C'est bien! Charmant poignard, jaillis de ton étui!

Allume ta prunelle à la flamme des lustres!
Allume le désir dans les regards des rustres!
Tout de moi m'est plaisir, morbide ou pétulant;

Sois ce que tu voudras, nuit noire, rouge aurore;
Il n'est pas une fibre en tout mon corps tremblant
Qui ne crie: O mon cher Belzébuth, je l'adore!

[p. 159]

XXXVIII
Een fantoom

In 't onderhuis van grondeloos verdriet,
Waar mij het Lot reeds naar verwezen heeft,
Waar nooit het roze, blijde licht in zweeft,
Waar slechts de Nacht mij nors gastvrijheid biedt,

Ben ik een schilder die, door God getart,
Moet werken op het doek der duisternis;
Of als een kok, wiens smaak macaber is,
Bereid ik en verorber ik mijn hart;

Soms blinkt daar, en behaagziek rekt er zich,
Een geestverschijning, sierlijk, luisterrijk,
En aan haar pose, oosters, dromerig,

Wanneer ik die in heel haar pracht bekijk,
Ken ik de schone die ik mag onthalen:
Zij is het! Zwart, en toch lijkt ze te stralen.

XXXVIII
un fantome

Dans les caveaux d'insondables tristesse
Où le Destin m'a déjà relégué;
Où jamais n'entre un rayon rose et gai;
Où, seul avec la Nuit, maussade hôtesse,

Je suis comme un peintre qu'un Dieu moqueur
Condamne à peindre, hélas! sur les ténèbres;
Où, cuisinier aux appétits funèbres,
Je fais bouillir et je mange mon coeur,

Par instants brille, et s'allonge, et s'étale
Un speetre fait de grâce et de splendeur.
A sa rêveuse allure orientale,

Quand il atteint sa totale grandeur,
Je reconnais ma belle visiteuse:
C'est Elle! noire et pourtant lumineuse.

[p. 160]

2
Het parfum

 

Lezer, ken jij ook die gelegenheden

 

Dat je, bedwelmd en vol verlustiging,

 

De wierook ruikt die heel een kerk doordringt,

 

Of 't builtje muskus, naar antieke zede.

 

 

 

Bekoringen waar ons hersteld verleden

 

Zich in het heden magisch aan bedrinkt!

 

Zo plukt een minnaar op een teer aanbeden

 

Lichaam de bloemen der herinnering.

 

 

 

Uit haar veerkrachtige en zware haar,

 

Levende buidel geur voor het boudoir,

 

Rees een aroma op, wild en baldadig;

 

 

 

En haar batisten of velouren dracht,

 

Van pure jeugd zo door en door verzadigd,

 

Liet geuren vrij als uit een dierenvacht.

Lecteur, as-tu quelquefois respiré
Avec ivresse et lente gourmandise
Ce grain d'encens qui remplit une église,
Ou d'un sachet le musc invétéré?

Charme profond, magique, dont nous grise
Dans le présent le passé restauré!
Ainsi l'amant sur un corps adoré
De souvenir cueille la fleur exquise.

De ses cheveux élastiques et lourds,
Vivant sachet, encensoir de l'alcôve,
Une senteur montait, sauvage et fauve,

Et des habits, mousseline ou velours,
Tout imprégnés de sa jeunesse pure,
Se dégageait un parfum de fourrure.

[p. 161]

3
De lijst

 

Zoals een fraaie lijst het schilderij,

 

Al is 't geschilderd door een meesterhand,

 

Iets vreemds meegeeft als uit een wonderland,

 

Want van de rest der wereld maakt ze 't vrij.

 

 

 

Zo paste zich goudwerk, ameublement,

 

Spang en juweel steeds bij haar schoonheid aan;

 

Niets leek haar puurheid in de weg te staan

 

En alles diende haar tot ornament.

 

 

 

Dat elk ding om haar heen haar liefde schonk,

 

Leek soms haar overtuiging; zij verdronk

 

De weligheid die in haar naaktheid woonde

 

 

 

In de omhelzing van satijn en linnen,

 

En elk gebaar, heftig of traag, vertoonde

 

De kinderlijke gratie van apinnen.

Comme un beau cadre ajoute à la peinture,
Bien qu"elle soit d'un pinceau très vanté,
Je ne sais quoi d'étrange et d'enchanté
En l'isolant de l'immense nature,

Ainsi bijoux, meubles, métaux, dorure,
S'adaptaient juste à sa rare beauté;
Rien n'offusquait sa parfaite clarté,
Et tout semblait lui servir de bordure.

Même on eût dit parfois qu'elle croyait
Que tout voulait l'aimer; elle noyait
Sa nudité voluptueusement

Dans les baisers du satin et du linge,
Et, lente ou brusque, à chaque mouvement
Montrait la grâce enfantine du singe.

[p. 162]

4
Het portret

 

De Ziekte en de Dood branden tot as

 

Al 't vuur dat ons het leven had geschonken.

 

Haar oogopslag die fel en teder was,

 

Haar mond, waarin mijn hart zich had verdronken,

 

 

 

Haar sterke kussen die een balsem waren,

 

Extase scherper dan lichtschittering,

 

Wat rest? Niets kon mijn ziel ervan bewaren

 

Dan een bleke driekleurentekening!

 

 

 

Die, net als ik, vergaat in eenzaamheid,

 

En die een brute oude man, de Tijd,

 

Elke dag aanraakt met zijn ruwe wieken...

 

 

 

Jij, zwarte moordenaar van Kunst en Leven,

 

Nooit zul jij de herinnering verzieken

 

Aan haar die mij zo groots genot kon geven!

La Maladie et la Mort font des cendres
De tout le feu qui pour nous flamboya.
De ces grands yeux si fervents et si tendres,
De cette bouche où mon coeur se noya,

De ces baisers puissants comme un dictante,
De ces transports plus vifs que des rayons,
Que reste-t-il? C'est affreux, ô mon âme!
Rien qu'un dessin fort pâle, aux trois crayons,

Qui, comme moi, meurt dans la solitude,
Et que le Temps, injurieux vieillard,
Chaque jour frotte avec son aile rude...

Noir assassin de la Vie et de l'Art,
Tu ne tueras jamais dans ma mémoire
Celle qui fut mon plaisir et ma gloire!