De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 132]

Vertaalde poëzie

[p. 133]

Drie gedichten
Innokenti Annenski
(Vertaling Margriet Berg en Marja Wiebes)

Klaprozen

De blijde dag gloeit op... Door kwijnend gras omhuld
Klaprozen overal - in krachteloos verbeiden,
Als lippen, van verleiding en vergif vervuld,
Als rode vlinders die de vleugels spreiden.

De blijde dag gloeit op... De tuin woest, uitgedoofd.
Niets is van feesten en verleiden nog gebleven, -
Klaprozen, dorrend als een oudevrouwenhoofd,
Door een bokaal van hemels licht omgeven.

Маки

Веселый день горит... Среди сомлевших трав
Всё маки пятнами - как жадное бессилье,
Как губы, полные соблазна и отрав,
Как алых бабочек развернутые крылья.

Веселый день горит... Но сад и пуст и глух.
Давно покончил он с соблазнами и пиром, -
И маки сохлые, как головы старух,
Осенены с небес сияющим потиром.

[p. 134]

[2]

Weer ben jij, vriend herfst, teruggekomen,
IJziger dan ooit verbleekt het blauw
In de kale takken van jouw bomen,
Nimmer leek de sneeuw zo doods en grauw.

Jouw verval heeft mij terneergeslagen,
Nooit zag ik jouw wateren zo zwart,
Het patroon van gele wolkenvlagen
Aan de vale hemel kwelt mijn hart.

In verstarring alles mee te maken
Tot het eind... Een nieuwe hemel gloort...
Ooit dacht ik dat mij het meest zou raken
Dat er geen geheim schuilt in een woord...

[Russisch]

Ты опять со мной, подруга осень,
Но сквозь сеть нагих твоих ветвей
Никогда бледней не стыла просинь
И снегов не помню я мертвей.

Я твоих печальнее отребий
И черней твоих не видел вод,
На твоем линяло-ветхом небе
Желтых туч томит меня развод.

До конца все видеть цепенея...
О, как этот воздух странно нов...
Знаешь что... я думал, что больнее
Увидать пустыми тайны слов...

Oktobermythe

Ik ben triest. Ik voel me zwak.
'k Hoor de stappen van een blinde,
Die 's nachts boven op het dak
Struikelend zijn weg wil vinden.

Zijn het soms mijn tranen die
Mij het hart zo wreed verschroeien,
Of wel van de blinde die
Zonder woorden ze laat vloeien

Uit zijn ogen zonder vuur,
Over zijn verbleekte wangen,
Tranen die in 't nachtlijk uur
Aan de ramen blijven hangen.

Октябрьский миф

Мне тоскливо. Мне невмочь.
Я шаги слепого слышу:
Надо мною он всю ночь
Оступается о крышу.

И мои ль, не знаю, жгут
Сердце слезы, или это
Те, которые бегут
У слепого без ответа,

Что бегут из мутных глаз
По щекам его поблеклым,
И в глухой полночный час
Растекаются по стеклам.