De Tweede Ronde. Jaargang 15

[p. 82]

Het Gorey-alfabet
Edward Gorey
(Vertaling Mieke Tillema en Jos Versteegen)

De Aanblik van haar Don Juan
Als geestverschijning doet haar beven;
Pas later hoort ze 't nieuws: de man
Heeft juist die dag de geest gegeven.

Kalm ligt de Baby op zijn vachtje
Te dromen van het slechte pad:
Hij moordt en plundert en verkracht je,
En hij groeit op voor galg en rad.

De ploerterige Cavalier,
Blasé van deze liefdesband,
Zegt: Ik verveel me als een stier
Bij jou, en hij verlaat het pand.

[p. 83]

 

Het Dweiltje zwabbert, lapt en sopt,

 

En sjouwt met emmers, heel haar leven;

 

Ze zal het blijven doen: ze stopt

 

Pas als haar krachten haar begeven.

Zijn Evenbeeld, het volk getoond
Met kleren van de stakker aan,
Wordt opgestoken en gehoond
Voor het in vlammen op zal gaan.

De Fetisjist in priesterkleren
- Deur toe, en laag de lampepit -
Legt vroom de peluw voor zich neer en
Gaat plat voor Dat wat hij aanbidt.

De Gouvernante doet op zolder
Een poging tot een kopje thee;
En in haar hersens kruipt de kolder,
Door honger, kou en La Nausée.

[p. 85]

 

Zo'n enge Lepralijder slooft

 

Zich zelden uit: hij is gezegend

 

Met zulk een weerzinwekkend hoofd

 

Dat het royale giften regent.

De Miljonair wacht langs de straat
Op zijn enorme limousine;
Naast extra kinderarbeid staat
Hij snoder plannen uit te kienen.

De Non is ijselijk bezeten:
Ze gilt en kreunt, rent af en aan;
Haar vlees is beurs, haar kleed verreten:
Dat schijnt al weken zo te gaan.

De Ouderloze, onbemind,
Dwaalt door de nacht, de voetjes bloot;
Straks ligt het arm en eenzaam kind
Te sterven in een gore goot.

[p. 86]

 

De Prof koopt ijsjes om te smullen,

 

Omdat hij hoopt dat zijn student

 

Gedwee de wensen zal vervullen

 

Die 't doorsnee mensdom amper kent.

De Querulant ontvlucht de groep
Om hijgend in 't moeras te zinken;
Hij luistert naar het ver geroep
En weet: men kan zijn bloed wel drinken.

De Rover op het duister kerkhof
Komt simpelweg zijn opdracht na;
De dood verschaft steeds nieuwe delfstof,
Als instrument volstaat een spa.

De juf die Suïcide pleegt
En neerstort door de maneschijn,
Heeft spijt wanneer zij overweegt
Dat zij nu aanstonds dood zal zijn.

[p. 87]

 

Op 't kil station zit de Toerist

 

In 't ochtendkrieken, tegen zessen;

 

Dat hij de nachttrein heeft gemist

 

Heeft onverkort zijn interesse.

De Ukken schrikken van hun oom,
Want als hij kalm is en ontspannen,
Wordt zijn bezoek een boze droom:
Hij heeft met hen de wreedste plannen.

Ze kwam daar op bezoek, de Vrouw,
Met ietwat sombere gedachten;
Nu, in de hal, voelt zij zich flauw:
Ze zit al urenlang te wachten.

De Wulpse, die haar ogen verft,
Weet dat zij soms gevaar moet duchten
Als zij om vreemde heren werft
Door hees en langgerekt te zuchten.

[p. 88]

 

De Xenofoob zit zeer verkrampt

 

Het tafellaken te verkreuken;

 

Eén stapje verder en hij ramt

 

De dienster, want zijn handen jeuken.

De dief op rubberzolen, Y.,
Sluipt in terwijl de mensen slapen;
En midden in de nacht steelt hij
Het zilver en 't familiewapen.

Voor de Zoeaaf, gewend aan strijd,
Is 't doodgewoon een moord te plegen:
Welhaast nog voor de koter krijt,
Heeft hij hem aan zijn spies geregen.