De Tweede Ronde. Jaargang 15



[pagina 45]
Twee gedichten Peter Zeeman Broos Er zijn dagen waarop je de duivel verzaakt. Je rijdt rond met je oogappel voor op de fiets. Volop tijd om te denken, aan veel of aan niets, en een enkele keer: ‘Dit moment is volmaakt, afgerond, 'k zou niet weten wat meer te verlangen dan de zon op z'n kruintje, de blos op z'n wangen.’ Tot er langzaam een stoet gaat, een klok wordt geluid. Je beseft, je wilt toch iets - het stilstaan van tijd.
Huis We zullen wonen in een zonnig toevluchtsoord, een warme schuilhoek aan de zuidelijke zee. Je zult mijn vrouw zijn, trouw als eens Penelope. En alles wat ons vredig samenzijn verstoort zal buiten blijven. Opgezwollen duisternis belaagt de muren, maar het licht erbinnen is zo sterk als staal en stortbeton. Het zwiept en kraakt rond onze burcht - cyclopen zijn vertoornd ontwaakt. Ons huis houdt stand. En moe van wind en golfgedruis leg ik mijn boog neer, grendel deuren en blijf thuis.