De Tweede Ronde. Jaargang 15
(1994)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 147]
| |
Vertaalde poëzie | |
[pagina 148]
| |
Vijf gedichten
| |
[Ests]Mõtlen taas loetule - sellele, kuid as maailmas
on koos ja segi pimed us ja valgus,
hea ja halb, tõde ja vale. Kullap nendele,
kes nii arvasid, oli maailm elav; kõik asjad
olid olendid ja iga olend kas hea või halb,
must või valge, Jumala või Kuradi oma.
Mis aga jãäb sellest kahte leeri jaotatud maailmast,
kui siin kõik saab lõpmatult jaguvaks, pudeneb
osakeste tantsuks, vãljade virvendamiseks?
Igasse osak esse jãtk ub siis pimedat ja valget;
ka lõpmata ullukeses, nullis endas on vastandid koos
ja pihustuvad se dasi ikka ole matu maks,
millekski, mis pole enam vastandid. Imelik
asendab õudse. Olemas
on natuke hõlpsam olla.
| |
[pagina 149]
| |
[2]Ooit kreeg ik een ansichtkaart van de Fidji-eilanden
met de suikerrietoogst erop. Toen begreep ik
dat er niets exotisch bestaat.
Er is geen verschil tussen aardappels rooien in Mutiku's tuin
en suikerriet kappen op Viti Levu.
Alles is zoals het is, op zichzelf gewoon
of eigenlijk gewoon noch raar.
Verre landen en vreemde volken zijn een droom,
een slaap met open ogen
waaruit sommigen levenslang niet ontwaken.
Ook de poëzie is zo - de buitenstaander
vindt haar iets bijzonders, geheimzinnigs, plechtigs.
O nee, de poëzie (resp. de dichter) is net zo min
bijzonder als een suikerrietplantage of een aardappelveld.
De poëzie is als zaagsel bij het zagen,
of zachte gelige schaafkrullen.
De poëzie is als je handen wassen 's avonds
of de schone zakdoek die mijn gestorven tante
me vroeger nooit vergat mee te geven.
| |
[Ests]Sain kord Fidži saartelt piltpostkaardi,
mis kujutas suhkrurookoristust. Siis taipasingi,
et pole olemas midagi eksootilist.
Pole mingit vahet kartulivōtu vahel Mutiku aias
ja suhkruroolöikuse vahel Viti Levul.
Kõik on, nagu on, iseendas tavaline,
või õigupoolest ei tavaline ega imelik.
Kauged maad ja vōōrad rahvad on unenägu,
uni lahtiste silmadega.
millest mõni eluaeg ei ārka.
Luulega on niisamuti - eemalolija meelest
on ta midagi erilist, salapārast, pidulikku.
Oh ei, luule (resp. luuletaja) on niisama vähe
eriline kui suhkruroopõld või kartulimaa.
Luule on nagu saepuru, mis tuleb sae alt,
või pehmed kollakad hōōvlilaastud.
Luule on nagu õhtune käte pesemine
või puhas taskurätt, mida kadunud tädi
mulle kunagi ei unustanud kaasa anda.
| |
[pagina 150]
| |
[3]Dezelfde
zee
in ons
allen
rood
donker
warm
het bonzen
van winden
uit alle streken
in borsten
in zeilen
streep van schuim
door
de witte
ruimte
de vraag
die van de roeiriem
druipt
rolt
op de golven
terug
angst
achter
de duisternis
of die-
zelfde zee
op mijn zee
wacht
| |
[Ests]Seesama
meri
meis
kōigis
punane
pime
soe
kōigi
kaarte tuulte
tuksumine
põues
purjedes
vahujoom
lābi
valge
avaruse
mõlalt
pudenev
kūsimus
veeremas
laine -
pinnale
tagasi
hirm
pimeduse
taga
kas see-
sama meri
ootamas
merd
| |
[pagina 151]
| |
[4]Ik zou kunnen zeggen: ik stapte uit de bus,
stond in de stoffige berm waar
een jonge ahorn en hondsroos groeiden.
Maar eigenlijk sprong ik in de stilte
en stond daar niet op aarde of grond.
De stilte overrompelde me:
ik merkte amper hoe de bus wegreed
en toen ik steeds dieper daalde
hoorde ik enkel mijn hartslagen;
op hun ritme gleed de weg naar huis
met zijn vertrouwde kentekenen voorbij:
opkomende lelietjes-van-dalen en paardestaarten,
bijna bloeiende klaverzuring,
een mierenhoop, bedekt met een bruine rimpeling -
de mieren zelf. De Grote Den. De Grote Spar.
Palen van hooihopen. De zandkuil. De vuurplaats.
Witte stammen van berken. De Grote Steen.
En veel herinneringen. Stilte, zee van mijn hartsland,
hoe zou ik je anders kunnen noemen?
| |
[Ests]Vōiksin òelda: tulin bussist maha,
astusin tolm usele teeveerele, kus kasvab
noor vaher ja kibuvitsapōōsas.
Aga tegelikult ma hūppasin vaikusesse
ja seal polnud maad ega pinda, kuhu astuda.
Vaikus löi kokku üle mu pea:
vaevu märkasin, kuidas buss lahkus,
ja vajudes aina sügavamale ja sūgavamale
kuulsin ainult oma sūdamelōókisid,
mille taktis libises minust mōóda
kodutee oma tuttavate tāhistega:
tārkavad piibelehed ja metsosjad,
jānesekapsa ōied peaaegu lahti,
sipelgapesa, mida kattis otsekui pruun virvendus -
sipelgad ise. Suur Mānd. Suur Kuusk.
Rōuguredelid. Liivaauk. Tulease.
Kaskede valged tūved. Suur Kivi.
Ja palju mālestusi. Vaikus, sūdamaa meri,
kuidas teisiti oskangi sind nimetada.
| |
[pagina 152]
| |
[5]De zon schijnt op de rode muur en de muur is warm.
Ik betast hem met mijn hand en leg mijn wang ertegen.
En toch voel ik iets tussen ons
dat me weghoudt van de echte muur,
de rode kleur en de zon. Iets
houdt me vast in Plato's ideeënwereld
totdat mijn bloed bonst, de zon ondergaat,
de rode muur zwart en koel wordt in het donker
en de krokussen onder het raam verwelken.
De vergankelijkheid grift letter na letter in me als in een kerkklok,
de klank wordt steeds helderder en draagt steeds verder,
over de muren, het bonzen van mijn bloed, de ideeënwereld;
de wind komt achter haar grenzen vandaan
en voert de saffraangeur van de zwarte krokussen mee.
| |
[Ests]Päike paistab punasele seinaleja sein on soe.
Katsun teda käega ja panen põse vastu.
Ja tunnen ometi, et on midagi meie vahel,
midagi, mis hoiab mind eemal tõeliselt seinast,
punasest värvist ja päikesest. On midagi,
mis hoiab mind kinni Platoni ideedeilmas
seni kui veri tuksub hetki, päev lälieb looja,
punane sein saab pimedas mustaks ja jahtub
ja krookused akna all närtsivad.
Kaduvus lõikab musse kirja kirja järel nagu kirikukella,
hääl saab aina puhtamaks ja kõlab aina kaugemale,
üle seinte, üle vere tuksumise, üle ideedeilma,
mille piiride tagant tuleb tuul ja toob ninna
mustade krookuste safranilöhna.
|
|